49:319
319
EPIST.
PAULI
AD
CORINTHIOS
I
320
et
eorum
pseudoapostolos,
quod
gaudendum
sit
servo
Domini
ab
opere
bono
alioqui
et
laudabili
se
abstinuisse,
ne
illis
in
occasionem
noxae
verteretur.
17.
Non
enim
misit
me
Christus.
Occupat
quod
illi
forte
obiici
potuisset:
non
fuisse
igitur
suo
munere
defunctum,
quia
iubeat
Christus
apostolos
baptizare
non
secus
ac
docere.
Respondet
igitur,
has
non
fuisse
praecipuas
functionis
suae
partes:
sibi
enim
docendi
munus
praecipue
esse
iniunctum,
cui
incumberet.
Nam
quum
dicit
Christus
apostolis:
Ite,
praedicate,
et
baptizate:
baptismum
adiungit
doctrinae,
tanquam
accessionem
duntaxat,
vel
appendicem:
ut
semper
doctrinae
prior
locus
maneat.
Duo
tamen
hic
sunt
observanda:
quorum
alterum
est,
non
hic
simpliciter
negare
apostolum
quin
baptizandi
mandatum
haberet
(nam
ad
omnes
apostolos
hoc
pertinet
Ite,
baptizate:
et
ipse
temere
fecisset
vel
unum
baptizando,
nisi
mandato
fuisset
instructus),
sed
tantum
indicare
quid
esset
in
sua
vocatione
praecipuum.
Secundum
vero,
minime
hic
sacramenti
dignitatem
aut
fructum
extenuari,
quemadmodum
quidam
putant.
Neque
enim
hic
de
virtute
baptismi
quaestio
est:
nec
ideo
hanc
comparationem
instituit
Paulus,
ut
quidquam
de
ea
detrahat:
sed
quum
paucorum
esset
docere,
pluribus
autem
baptizare
datum
foret:
deinde
quum
multi
simul
doceri
possent,
baptismus
autem
non
nisi
singulis
ordine
posset
conferri,
Paulus,
qui
docendi
facultate
antecellebat,
instabat
operi
sibi
magis
necessario:
aliis
relinquebat
quod
praestare
commodius
poterant.
Imo
si
propius
expendant
lectores
omnes
circumstantias,
videbunt
subesse
tacitam
ironiam,
qua
facete
mordentur
qui
ex
labore
alieno
sub
praetextu
caeremoniae
gloriolam
venantur.
Incredibiles
fuerant
labores
Pauli
in
ecclesia
illa
aedificanda:
supervenerant
delicati
isti
magistri,
qui
aquae
adspersione
discipulos
in
suam
sectam
traxerant:
Paulus
ergo,
titulum
honoris
illis
concedens,
se
onere
contentum
esse
testatur.
Non
in
sapientia
sermonis.
Anticipatio
est,
qua
duplex
obiectio
refellitur.
Nam
et
excipere
poterant
larvati
doctores,
Paulum,
qui
nulla
facundia
praeditus
erat,
ridicule
iactare
sibi
iniunctas
esse
docendi
partes:
ideo
per
concessionem
dicit,
se
non
creatum
esse
rhetorem,
qui
verborum
splendore
se
venditet,
sed
ministrum
spiritus,
qui
rudi
et
plebeio
sermone
mundi
sapientiam
in
ordinem
cogat
Iam
ne
quis
obiiceret,
praedicatione
non
minus
quam
alios
baptismo
eum
aucupari
gloriam,
breviter
respondet:
quum
ab
omni
splendore
remota
sit
docendi
methodus
quam
tenet,
ac
nihil
ambitionis
spiret,
non
posse
hoc
nomine
suspectam
esse.
Atque
hinc
quoque
(nisi
me
fallit
opinio)
colligere
promptum
est,
quis
fuerit
praecipuus
controversiae
status,
quam
habebat
Paulus
cum
malis
et
infidelibus
ministris
Corinthiorum:
nempe
quum
turgerent
ambitione,
quo
plebem
raperent
in
admirationem
sui,
verborum
pompa
et
humanae
sapien-
|