7:317
317
CALUMNIAS.
318
eum
purgaret.
Sed
hoc
quoque
omitto.
Orationem
inserit
tanquam
a
se
habitam
qua
istam
Calvini
superstitionem
reprehenderet.
Ac,
si
Deo
placet,
de
lingua
latina
et
usu
vocabulorum
bonus
grammaticus
prolixe
disserit,
quum
plus
satis
notum
sit,
eum
tria
verba
non
posse
effari,
quin
vel
in
soloecismum,
vel
in
crassum
aliquem
barbarismum
labatur.
Quasi
etiam
Fabii
Institutiones
inspexerit,
quarum
ex
decimo
capite
primi
libri
furatus
est
quidquid
adducit,
ut
imperitis
fucum
faciat,
ac
persuadeat
multum
se
vidisse
ac
legisse.
Hoc
etiam
figmentum
illustri
documento
est,
Carolum
minime
curasse
qua
quidque
fide
in
libellum
suum
referret,
sed
absque
ulla
verecundia
confictas
a
se
per
otium
fabulas
orbi
pro
vera
historia
obtrusisse.
Nonne
ergo
flagellis
dignior
quam
argumentis
esset
hic
falsarius?
Itaque
non
agam
amplius
rationibus,
sed
hoc
testatum
habeant
lectores,
disputationem
a
Carolo
scriptam
nihilo
magis
congruere
cum
ea,
quae
Lausannae
verbis
inter
eum
et
Calvinum
habita
fuit
coram
synodo,
[pag.
50]
quam
dies
nocti
sit
similis.
Quanquam
ne
hoc
quidem
hominum
errore
diutius
eum
frui
sinam,
quasi
libellum
hunc
suo
marte
composuerit.
Habuit
enim
Logodaedalum
aliquem,
cuius
ore
loquutus
est:
nisi
forte
quis
eum
scribendis
libris
parem
esse
putet,
qui
inter
canitiem
et
calvitiem
nescit
discernere.
Nam
quum
Lausannae
Calvinum
hortatus
esset
ut
calvam
barbam
suam
respiceret,
eaque
vox
sonoro
omnium
risu
esset
excepta,
secundo
ac
tertio
intrepidus,
qua
solet
audacia,
repetiit,
donec
clamatum
est
rideri
eius
inscitiam,
qui
inter
canum
et
calvam
non
teneret
adhuc
discrimen.
En
qui
de
latinae
linguae
proprietate,
tanquam
aliquis
bene
peritus
magister,
e
suggestu
sit
audiendus.
Quis
enim
recuset
eius
esse
discipulus,
quum
Calvinum
tam
superciliose
docere
non
dubitet?
Fieri
quidem
potest,
neque
vero
mihi
est
dubium,
quin
suggesserit
ipse
informem
materiam,
hoc
est
thrasonica
iactantia
se
extulerit,
quae
est
totius
argumenti
quasi
fundamentum.
Hic
tandem
exitus
fuit
eius
actionis.
Synodus
causa
probe
cognita
et
rationibus
ultro
citroque
auditis,
confessionem
ecclesiae
Genevensis
amplexa,
Carolum
damnavit
calumniae
et
ministerio
abdicandum
censuit.
Iam
tempus
est
ut
ad
excutiendum
Caroli
dialogismum
aggrediar,
quo
illam,
quam
nuper
retuli,
confessionem
tragice
exagitat.
Vel
saltem
eius
coarguendae
praetextu
secum
ipse
digladiatur,
[pag.
51]
Nam
magna
ex
parte
nihil
contra
confessionem
adducit,
sed
Samosatenum,
Servetum
aliosque
haereticos
sibi
conficiendos
proponit:
quibuscum
nihilo
plus
habet
commercii
Farellus,
quam
Carolus
cum
Christo,
aut
Christus
cum
Belial.
Simpliciter
ergo
et
paucis
eius
proterviam
ita
reprimam,
ut
|