1:317
CAP.
II.
DE
COGNITIONE
HOMINIS.
A
24;
B
22;
C
22.]
occasionem
praeberent.
Ergo
ne
quid
communi
hominum
iudicio
absurdum
traderent,
scripturae
doctrinam
cum
philosophiae
dogmatibus
dimidia
ex
parte
conciliare
studuerunt.
Praecipue
tamen
secundum
illud
spectasse,
ne
desidiae
locum
facerent,
ex
eorum
verbis,
apparet.
Habet
Chrysostomus
alicubi:
1)
quoniam
bona
et
mala
in
nostra
Deus
potestate
posuit,
electionis
liberum
donavit
arbitrium,
et
invitos
non
retinet
sed
volentes
amplectitur.
Item:
2)
saepe
qui
malus
est
si
voluerit,
in
bonum
mutatur;
et
qui
bonus,
per
ignaviam
excidit
et
fit
malus;
quia
liberi
arbitrii
esse
nostram
naturam
fecit
Dominus,
nec
imponit
necessitatem,
sed
congruis
remediis
appositis
totum
iacere
in
aegrotantis
sententia
sinit.
Item:
3)
sicut,
nisi
gratia
Dei
adiuti,
nihil
unquam
possumus
recte
agere;
ita,
nisi
quod
nostrum
est
attulerimus,
non
poterimus
supernum
acquirere
favorem.
Dixerat
autem
prius,
ut
non
totum
divini
sit
auxilii,
simul
nos
aliquid
afferre
oportet.
Adeoque
verbum
hoc
illi
passim
familiare
est:
afferamus
quod
est
nostrum,
reliqua
Deus
supplebit.
Cui
consentaneum
quod
ait
Hieronymus:
4)
nostrum
esse
incipere,
Dei
autem
perficere;
nostrum
offerre
quod
possumus,
illius
implere
quod
non
possumus.
Vides
certe,
iis
sententiis
homini
plus
quam
par
erat
ad
virtutis
studium
illos
esse
largitos;
quia
putabant
se
non
aliter
torporem
nobis
ingenitum
posse
expergefacere,
quam
si
solo
ipso
nos
peccare
arguerent.
Id
autem
quanta
dexteritate
ab
illis
factum
sit,
postea
videbimus.
Certe,
quas
retulimus
sententias
esse
falsissimas,
paulo
post
constabit.
Porro
tametsi
Graeci
prae
aliis,
atque
inter
eos
singulariter
Chrysostomus,
in
extollenda
humanae
voluntatis
facultate
modum
excesserunt,
veteres
tamen
omnes,
excepto
Augustino,
sic
in
hac
re
aut
variant,
aut
vacillant,
aut
perplexe
loquuntur,
ut
certi
fere
nihil
ex
eorum
scriptis
referre
liceat.
Itaque
enumerandis
singulorum
sententiis
exactius
non
insistemus,
sed
carptim
ex
unoquoque
tantum
delibabimus,
quantum
argumenti
explicatio
exigere
visa
fuerit.
Qui
postea
sequuti
sunt,
dum
pro
se
quisque
in
humanae
naturae
defensione
argutiae
laudem
captat,
sensim
alii
post
alios
in
deterius
continuo
delapsi
sunt;
donec
eo
ventum
est,
ut
vulgo
putaretur
homo,
sensuali
tantum
parte
corruptus,
habere
prorsus
incolumem
rationem;
voluntatem
etiam
maiori
ex
parte.
23.
Apud
Latinos
liberi
arbitrii
nomen
semper
exstitit;
Graeci
vero
multo
arrogantius
usurparunt
vocabulum,
siquidem
Αὐτεξούσιον
dixerunt,
ac
si
potestas
sui
ipsius
penes
hominem
fuisset.
Quoniam
ergo
ad
vulgus
etiam
ipsum
omnes
hoc
responso
imbuti
sunt,
praeditum
esse
libero
arbitrio
hominem,
nonnulli
autem
eorum,
qui
eximii
volunt
videri,
1)
Homil,
de
prodit.
Iudae.
2)
Homil.
18.
in
Genesim.
3)
Homil.
52.
4)
Dialog.
3.
contra
Pelagianos.
|