8:316
motu
impulsum,
merito
forte
insultaret
mihi
Pighius
:
nunc
autem
quum
a
Deo
propinquam
actionis
causam
removens,
simul
omnem
ab
eo
culpam
removeam,
ut
solus
homo
reatum
subeat:
calumniose
et
improbe
dictum
istud
in
me
torquet:
Hominis
defectionem
unum
esse
ex
Dei
operibus.
Quomodo
autem
Dei
praescientia
et
decreto
statutum
fuerit,
quod
de
homine
futurum
erat,
neque
tamen
in
culpae
societatem
trahendus
sit
Deus,
quasi
transgressionis
vel
autor
sit
vel
approbator,
quum
longe
altius
humanae
mentis
perspicacia
esse
arcanum
palam
sit,
no
ignorantiam
nostram
fateri
pudeat,
imo,
ne
quem
ex
fidelibus
nescire
pigeat,
quod
Dominus
lucis
suae
inaccessae
fulgore
absorbet.
Primum
nihil
aliis,
nisi
ex
animi
mei
sensu,
praescribo.
Testis
enim
mihi
erit
Dominus,
cui
conscientia
mea
subscribet,
sic
me
stupenda
haec
ipsius
iudicia
quotidie
meditari,
ut
nulla
me
plus
aliquid
sciendi
curiositas
sollicitet:
nulla
mihi
de
incomparabili
eius
iustitia
obrepat
[pag.
119]
sinistra
suspicio:
nulla
me
obmurmurandi
libido
prorsus
titillet.
Denique,
in
hac
Augustini1)
sententia
non
minus
tranquille
quam
libenter
acquiesco:
Deum,
qui
creavit
omnia
bona
valde,
et
mala
ex
bonis
exoritura
praescivit,
et
scivit
magis
ad
suam
omnipotentissimam
bonitatem
pertinere,
etiam
de
malis
benefacere,
quam
mala
esse
non
sinere
:
sic
ordinasse
angelorum
et
hominum
vitam,
ut
in
ea
prius
ostenderet,
quid
posset
liberum
eorum
arbitrium,
deinde
quid
posset
gratiae
suae
beneficium,
iustitiaeque
iudicium.
Ad
haec,
ut
de
affectu
meo
taceam:
si
quibus
ita
pruriunt
aures,
ut
nihil
sibi
ex
Dei
mysteriis
clausum
obtectumque
esse
velint:
bis
vesanus
erit
magister,
qui
talibus
discipulis
satisfacere
tentabit.2)
Potius
trepidi
audiamus,
quid
Davidi
acciderit,
quum
in
usitata3)
Dei
iudicia,
quae
in
externo
corporum
et
praesentis
vitae
statu
apparent,
plus
aequo
inquireret:
Factus
sum,
inquit
(Psal.
73,
22),
apud
te
similis
iumento.
Non
potuit
tantus
propheta
in
rebus
minus
obscuris
et
reconditib
ultra
fas
sapere,
quin
brutae
pecudis
instar
obstupesceret
:
nos
vero
praeposterae
mentis
nostrae
lasciviae
in
excutiendo
consilio
Dei
omnium
profundissimo
impune
indulgebimus?
Postquam
Paulus,
Deum
ex
perdita
massa
eligere
et
reprobare
quos
illi
visum
est,
docuit:
quare
et
quomodo
id
fiat
adeo
non
expedit,
ut
potius
[pag.
120]
expavescens
in
clamorem
illum
erumpat:
O
altitudo!
(Rom.
l
l
,
33.)
Et
nos
eius
altitudinis
reverentia
non
perculsi,
penitus
scrutari
audebimus,
quomodo
1)
De
correptione
et
gratia
cap.
10.
2)
sinon
qu'au
lieu
d'estre
maistre
des
curieux
il
se
face
prince
des
enragez.
3)
Sic
princeps
et
Gallasius.
Becentiores
uno
verbo:
inusitata.
Gallus
plane
omittit.
|