49:316  minibus  addicti:  siquidem  Christum  tunc  esse  in  parte  necesse  est:  nec  aliud  restat  piis,  nisi  ut  se  ab  aliis  separent,  si  non  velint  Christum  abnegare.  Quoniam  autem  locus  hic  varie  torquetur,  propius  expendere  convenit  quid  hic  intendat  Paulus.  Vult  uni  Christo  magisterium  ita  asserere  in  ecclesia,  ut  ab  eo  pendeamus  omnes  :  ut  unus  inter  nos  dominus  ac  magister  nominetur,  ne  ullum  contra  hominis  nomen  opponatur.  Qui  ergo  discipulos  post  se  abstrahunt,  ut  scindant  ecclesiam  in  sectas,  eos  damnat  tanquam  perniciosissimus  fidei  nostrae  hostes.  Sic  ergo  eminere  in  ecclesia  homines  non  patitur,  ut  in  Christi  dominium  invadant:  tali  in  honore  ilios  haberi  non  sinit,  ut  Christi  dignitati  inde  vel  minimum  derogetur.  Habendus  est  quidem  suus  Christi  ministris  honos:  sunt  ipsi  quoque  suo  modo  magistri:  sed  haec  semper  tenenda  est  exceptio,  ut  Christo  maneat  illibatum  quod  ipsius  est,  nempe  ut  unicus  nihilominus  magister  sic  ac  censeatur.  Quare  hic  bonorum  ministrorum  scopus  est,  omnes  in  commune  servire  Christo,  illi  uni  imperium,  autoritatem,  gloriam  asserere,  sub  eius  vexillo  militare,  parere  illi  uni,  et  alios  eius  imperio  subiicere.  Si  quis  ambitione  ducitur,  ille  iam  non  Christo,  sed  sibi  discipulos  colligit.  Hic  ergo  fons  est  omnium  malorum,  haec  nocentissima  omnium  pestis,  hoc  exitiale  ecclesiarum  omnium  venenum,  quum  sibi  potius  quam  Christo  ministri  student.  Summa  sit,  ecclesiae  unitatem  hoc  uno  maxime  constare,  si  a  solo  Christo  pendeamus  omnes,  et  ita  homines  in  loco  inferiore  subsidant,  ut  nihil  de  eius  eminentia  derogetur.  13.  Divisusne  est  Christus?  Hoc  intolerabile  malum  ex  Corinthiorum  factionibus  consequebatur.  Solus  enim  Christus  regnare  in  ecclesia  debet.  Ac  quum  hic  finis  sit  evangelii,  ut  per  ipsum  Deo  conciliemur,  necesse  est  primum  nos  simul  omnes  esse  in  eo  colligatos.  Quum  autem  pauculi  ex  Corinthiis,  qui  aliis  erant  saniores,  Christum  retinuerint  magistrum,  utcunque  omnes  se  Christianos  iactarent,  ita  lacerabatur  Christus.  Nos  enim  unum  esse  corpus  oportet,  si  velimus  sub  eo,  tanquam  sub  capite,  contineri.  Quod  si  in  diversa  corpora  scindimur,  ab  ipso  quoque  dissilimus:  gloriari  ergo  eius  nomine  inter  discordias  et  factiones,  est  ipsum  discerpere,  quod  fieri  nequit.  Nam  ab  unitate  et  concordia  ipse  nunquam  discedet,  quia  se  ipsum  abnegare  non  potest.  Hac  igitur  absurditate  proposita,  efficere  vult  Paulus  ut  intelligant  Corinthii  a  Christo  se  esse  alienos,  quia  divisi  sint:  tunc  enim  regnat  in  nobis,  quum  sacrosanctae  coniunctionis  vinculum  nobis  est.  Numquid  pro  vobis  crucifixus  est  Paulus  ?  Duabus  validis  rationibus  demonstrat  quam  sit  indignum,  Christo  praeripere  hunc  honorem,  ut  solus  sit  caput  ecclesiae,  solus  doctor,  solus  magister:  vel  ullam  partem  eiusmodi  honoris  illi  subducere,  quo