9:315
315
RESPONSIO
ALTERA
316
spondeas,
ex
auditu:
verum
hoc
quidem
est,
sed
non
absque
speciali
spiritus
revelatione.
Paucitatem
eorum
quibus
brachium
Domini
revelatum
est,
cum
exclamatione
miratur
Isaias
(53,
1).
Et
Paulus
(Rom.
10,
16)
donum
fidei
ad
electos
restringens,
illius
testimonio
utitur.
Tu
discrimen
nullum
admittis.
Clamat
quidem
Christus:
Venite
ad
me
omnes
qui
laboratis
(Matth,
l
l
,
28).
Sed
idem
alibi
clamat:
Nemo
[pag.
113]
venit
ad
me
nisi
pater
meus
traxerit
eum
(Ioann.
6,
44)
:
neque
secum
pugnat,
ubi
omnes
sine
exceptione
externa
voce
ad
se
invitans,
dicit
tamen
neminem
quidquam
percipere,
nisi
datum
ei
fuerit
e
coelo:
neque
alios
ad
se
venire,
nisi
quia
a
patre
dati
sunt
(ib.
v.
65).
Alium
etiam
locum
non
minus
turpiter
suillo
tuo
rostro
conspurcas,
dicens
luce
iustitiae
Christi
illuminari
omnem
hominem
venientem
in
mundum
(Ioann.
1,
9).
Quasi
vero
non
subiiceret
continuo
post
Ioannes,
lucem
in
tenebris
lucere,
et
a
tenebris
non
comprehendi
(v.
5):
quibus
verbis
significat
quidquid
rationis
et
intelligentiae
datum
erat
hominibus
ab
initio,
suffocatum
esse
et
prope
exstinctum:
nec
aliud
superesse
remedium,
quam
ut
Christus
caecos
illuminet.
Verum
quidem
est,
Christum
nemini
petenti
gratiam
negasse:
sed
non
reputas
vota
et
preces
a
spiritu
sancto
dictari
:
imo
fidem,
quae
gratuitae
electionis
fructus
est,
clavem
esse
quae
precibus
ianuam
aperit.
Haec
rudimenta
[pag.
114]
quum
ignores,
quibus
sublatis
evangelium
a
mysteriis
Proserpinae
vel
Bacchanalibus
nihil
differet,
mirum
est
inter
Christianos
reperiri,
qui
se
tam
prodigiosis
erroribus
illaqueent.
Quod
a
Deo
meo
similes
dicis
formari
discipulos,
crudeles,
invidos,
calumniatores,
superbos,
aliud
in
lingua
aliud
in
corde
gerentes,
ad
hanc
tuam
dicacitatem
refutandam
non
tam
verbis,
quam
re
ipsa
instructus
prodibo:
quia
maledicendo
non
oblector,
per
me
sepulta
maneant
tua
flagitia:
nisi
quod
unum
breviter
coram
Deo
testari
licet,
atque
operae
pretium
est:
quum
te
domi
meae
aluerim,
me
nullum
unquam
vidisse
magis
superbum,
vel
magis
perfidum,
vel
humanitatis
expertem.
Qui
te
et
impostorem,
et
cynicae
impudentiae
deditum,
et
scurram
ex
professo
pietati
oblatrantem
non
agnoscunt,
nihil
prorsus
iudicant.
Saevitiam
meam
in
quo
accuses,
audire
cupio:
nisi
forte
in
magistri
tui
Serveti
morte,
pro
quo
tamen
[pag.
115]
me
fuisse
deprecatum
testes
sunt
ipsi
iudices,
ex
quorum
numero
tunc
duo
erant
strenui
eius
patroni.
Sed
de
me
plus
satis.
Quales
doctrina
mea
fructus
tam
in
hac
urbe,
quam
longe
lateque
in
multis
regionibus
pariat,
considerandum
xelinquo.
Quotidie
ex
hac
schola,
quam
tam
atrociter
proscindis,
Deus
sibi
eligit
optimi
et
suavissimi
odoris
victimas
ad
illustrandam
evangelii
sui
doctrinam.
In
ea
qui
proficiunt,
quorum
saltem
non
|