49:315
315
EPIST.
PAULI
AD
CORINTHIOS
I
316
concordiae
fecisse
mentionem.
Neque
enim
modo
a
sancta
unitate
deflexisse
eos
ostendit,
sed
usque
ad
contentiones
prolapsos,
quae
dissensionibus
peiores
sunt.
Et
ne
credulitatis
nimiae
arguatur,
quasi
falsis
criminationibus
aurem
leviter
praebuerit:
laudat
suos
autores,
quos
oportet
fuisse
in
optima
existimatione,
quum
tanquam
idoneos
testes
adversus
totam
ecclesiam
citare
ipsos
non
dubitaverit.
Tametsi
autem
non
prorsus
certum
est
sitne
loci
an
mulieris
nomen
Chloe,
mihi
tamen
magis
est
verisimile,
mulierem
fuisse.
Existimo
igitur
familiam
fuisse
bene
institutam,
quae
morbum
hunc
Paulo
indicaverit
ecclesiae
Corinthiacae,
quem
ab
eo
curari
optabat.
Quod
autem
post
Chrysostomum
sentiunt
plerique,
ideo
abstinuisse
nominibus,
ne
ipsos
gravaret
invidia,
mihi
absurdum
videtur.
Nam
non
quosdam
ex
familia
dicit
hoc
sibi
nuntiasse,
sed
potius
omnes
designat:
neque
vero
dubium
est
quin
se
nominari
libenter
sustinuerint.
Porro
ne
asperitate
nimia
exulceraret
eorum
animos,
mitigavit
amabili
alloquutione
reprehensionem,
non
qua
morbum
elevaret,
sed
qua
magis
dociles
redderet
ad
morbi
gravitatem
agnoscendam.
12.
Dico
autemy
ete.
Quidam
hic
[xijjngacv
esse
volunt,
quasi
eorum
verba
Paulus
referat.
Tametsi
autem
variant
codices
in
particula
oit,
ego
tamen
magis
coniunctionem
quam
articulum
relativum
esse
puto,
ut
simplex
sit
expositio
proximae
sententiae,
in
hunc
sensum:
ideo
contentiones
inter
vos
esse
dico,
quia
unusquisque
vestrum
in
hominis
nomine
gloriatur.
Sed
obiiciet
quispiam,
nondum
apparere
contentionem
in
his
vocibus:
respondeo,
ubi
dissidia
vigent
in
religione,
fieri
non
posse
quin
animi
paulo
post
ebulliant
ad
certamen.
Nam
sicut
ad
nos
copulandos
nihil
est
efficacius,
nihil
quod
magis
animos
consociet
ac
retineat
in
pace
quam
religionis
consensio,
ita
si
qua
in
hac
parte
discordia
exorta
fuerit,
necesse
est
ut
protinus
concitentur
animi
ad
pugnam.
Nec
ullis
aliis
in
rebus
atrociores
Bunt
concertationes.
Quare
merito
Paulus
tanquam
sufficientem
contentionum
probationem
adducit,
quod
sectis
et
factionibus
laborarent
Corinthii.
Ego
quidem
sum
Pauli,
ete.
Nominat
hic
fideles
Christi
servos,
Apollon
qui
eius
successor
fuerat
Corinthi,
Petrum
quoque
ipsum:
et
se
demum
illis
adiungit,
ne
tam
propriam
causam
agere
videatur,
quam
Christi.
Alioqui
non
est
verisimile,
ullas
fuisse
factiones
quae
sancti
consensus
ministris
studerent.
Sed
quemadmodum
postea
subiiciet,
quod
in
alios
competebat,
in
suam
et
Apollo
personam
transtulit:
idque
ideo
fecit,
ut
ab
hominum
respectu
aversi
rem
ipsam
melius
considerarent.
Sed
excipiet
quispiam,
eos
quoque
hic
recenseri
qui
se
Christi
esse
profiterentur.
An
vero
id
fuit
reprehendendum?
Respondeo,
ita
melius
exprimi,
quanta
indignitas
ex
illis
pravis
studiis
consequatur,
ubi
sumus
ho-
|