49:314
tatem
scindant.
Sed
quia
simplici
hortatione
non
satis
forsan
permoti
fuissent,
obsecrationem
adhibet:
nam
eos
per
nomen
Christi
adiurat,
ut
quantum
ipsum
amant,
tantum
studeant
concordiae.
Ut
idem
loquamini
omnes.
Tribus
loquendi
formis
eos
ad
concordiam
hortatur.
Primo
enim
talem
inter
eos
consensum
requirit,
ut
una
sit
vox
omnium:
deinde
malum
tollit,
quo
unitas
scinditur
ac
dissipatur:
tertio
rationem
exprimit
verae
concordiae,
ut
scilicet
mentibus
et
voluntatibus
inter
se
conveniant.
Quod
secundo
loco
posuit,
ordine
primum
est:
ut
scilicet
caveamus
dissidia.
Nam
inde
alterum
manabit,
ut
concordes
simus:
tertium
vero
tandem1)
sequetur,
quod
hic
primum
nominatur,
ut
tanquam
uno
ore
loquamur
omnes:
quod
apprime
optabile
est,
ut
fructus
christianae
concordiae.
Notemus
ergo,
nihil
esse
magis
a
Christianis
alienum
quam
inter
se
dissidere.
Hoc
enim
praecipuum
est
religionis
nostrae
caput,
ut
inter
nos
simus
concordes
:
hoc
etiam
consensu
stat
et
subnixa
est
salus
ecclesiae.
Sed
videamus
quid
in
christiana
unitate
requirat.
Si
quis
subtilius
distingui
singula
cupiat,
vult
eos
cohaerere
primum
in
una
mente,
deinde
in
una
sententia,
tertio
vult,
eos
consensum
verbis
profiteri.
Quoniam
autem
ab
Erasmi
versione
nonnihil
mea
discrepat:
obiter
admoniti
sint
lectores,
Paulum
hic
uti
participio,
quod
res
apte
et
congruenter
inter
se
compactas
significat.
Nam
et
verbum
xaxapTICea&at,
unde
participium
illud
xaTY]pTca[ievoc
descendit,
proprie
aptari
et
coadunari
significat:
quemadmodum
membra
humani
corporis
optima
symmetria
inter
se
cohaerent.
Pro
sententia
Paulus
habet
yv&fxyjv:
sed
ego
hic
pro
voluntate
accipio,
ut
sit
integra
partitio
animae,
et
prius
quidem
membrum
ad
fidem,
alterum
ad
caritatem
referatur.
Tunc
ergo
constabit
inter
nos
unitas
christiana,
si
non
in
doctrina
tantum
bene
conveniat,
sed
concordes
etiam
simus
in
studiis
et
voluntatibus,
atque
ita
simus
per
omnia
unanimes.
Quemadmodum
primae
ecclesiae
fidelibus
testimonium
reddit
Lucas,
quod
haberent
cor
unum
et
animam
unam
(Act.
4,
32).
Et
sane
hoc
reperietur
ubicunque
regnabit
Christi
spiritus.
Quum
autem
unum
loqui
iubet,
ab
effectu
melius
etiamnum
exprimit
quam
absolutus
esse
consensus
debeat,
nempe
ut
ne
in
sermone
quidem
ulla
diversitas
appareat.
Difficile
quidem
factu,
inter
Christianos
tamen
necessarium,
a
quibus
non
una
tantum
fides
requiritur,
sed
una
etiam
confessio.
l
l
.
Significatum.
Quoniam
generales
exhortationes
minus
afficere
solent:
specialiter
ad
eos
pertinere
exponit
quod
dixerat.
Huc
ergo
spectat
accomodatio,
ut
agnoscant
Corinthii,
Paulum
non
frustra
*)
deinde
sequitur
ut
concordes
simus
in
sententiis
et
voluntatibus.
Quod
autem
Me
primum
nominatur
est
tanquam
fructus
christianae
concordiae,
dum
.
.
.
.
loquimur
omnes.
23
|