9:313  313  DE  OCCULTA  DEI  PROVIDENTIA.  314  veri  Dei  loco  iactas  obtrudere.  Mihi  brevis  et  expedita  defensio  est:  quum  scripta  omnia  mea  clare  testentur  non  aliud  fuisse  mihi  propositum,  quam  ut  pie  sancteque  totus  mundus  se  Deo  addicat,  puraque  conscientia  sinceram  inter  se  aequitatem  mutuo  colant  omnes,  vitam  meam  a  doctrina  non  discrepare,  non  faciam  Dei  gratiae  iniuriam,  ut  me  tibi  tuique  similibus  comparem,  quibus  innocentia  non  nisi  in  blanditiis  sita  est.  Tantum  hoc  dicam,  si  quis  integer  et  aequus  iudex  inter  nos  [pag.  107]  sedeat,  ei  tam  in  sermone  quam  in  factis  meis  perspicuam  fore  Dei  reverentiam:  quidquid  autem  ex  te  proficiscitur,  merum  spirare  pietatis  ludibrium.  Sed  ut  tuas  calumnias  breviter  discutiam,  quid  te  improbius  fingi  potest,  qui  Deum  tardum  fore  ad  misericordiam,  et  propensum  ad  iram  contendis,  si  magnam  partem  mundi  aeternae  morti  destinavit?  Certe  quemcunque  fabrices  Deum,  piis  omnibus  ille  unus  colendus  est,  qui  supra  viginti  quinque  secula,  excepto  duntaxat  genere  Abrahae,  totum  humanum  genus  passus  est  in  exitialibus  tenebris  errare.  Si  crudelitatis  eum  insimules,  quod  familiam  unam  vivifica  luce  dignatus  gentes  innumeras  in  morte  demersas  iacere  voluerit,  prompta  est  exceptio:  Quod  non  quotidie  excisi  fuerunt  populi,  atque  ita  centies  quotannis  absorptus  mundus,  totidem  illustria  fuisse  patientiae  eius  documenta.  Nec  vero  Paulus,  ubi  asseruit  arcano  eius  decreto  vasa  irae  aptata  esse  [pag.  108]  ad  interitum  (Rom.  9,  12),  lenitatem  eius  et  patientiam  laudare  dubitat.  Quo  teste  si  contentus  non  es,  mihi  secure,  puto,  latratus  tuos  despicere  licebit.  Neque  etiam  patrocinio  ineo  indiget  Deus,  qui  iustitiae  suae  satis  idoneus  futurus  est  assertor,  etiam  si  certatim  ad  eam  obtenebrandam  conspirent  omnes  impurae  linguae.  Quare  tu,  ut  libet,  cum  tua  caterva  in  sublime  iaculare  tuas  blasphemias,  quae  in  capita  vestra  recidant.  Nam  mihi  tua  convicia  patienter  excipere  molestum  non  est,  modo  Deum,  cuius  servus  sum,  non  attingant:  et  mihi  te  ad  eius  tribunal  provocare  liceat,  ut  suo  tempore  appareat  suae  doctrinae  vindex,  quam  in  persona  mea  furiose  oppugnas.  De  natura  veri  Dei  quam  apposite  disseras  hinc  aestiment  lectores,  quod  eius  cognoscendae  exordium  facis  a  sensu  communi.  Deum  quidem  esse,  gentium  omnium  et  aetatum  consensu  receptum  est,  [pag.  109]  quia  naturaliter  humanis  mentibus  insitum  est  huius  notitiae  principium  et  semen.  Qualis  autem  sit  Deus,  quomodo  ratio  definiet,  quae  sua  perspicacia  nihil  aliud  potest  quam  veritatem  in  mendacium  vertendo  adulterare  quidquid  intelligentiae  et  lucis  habet  vera  religio  et  fides?  Stultescere  nos  iubet  spiritus  sanctus,  ut  coelestis  doctrinae  simus  discipuli  :  quia  animalis  homo  nihil  eius  capere  vel  gustare  potest  (1  Cor.  2,  14).  Tu  contra  de  mysteriis  Dei  iudicium  fieri  vis  ex  humano  sensu  :  et