7:313
313
CALUMNIAS.
314
haud
dubie
est
qualibet
otiosa
speculatione.
Illic
enim
pius
animus
Deum
praesentissimum
conspicit
et
paene
attrectat,
ubi
se
vivificari,
illuminari,
salvari,
iustificari
ac
sanctificari
sentit.
Quare
iisdem
etiam
e
fontibus
ad
confirmandam
spiritus
sancti
divinitatem
probatio
petenda
est.
Longe
enim
a
creaturis
alienum
est
quod
illi
scripturae
tribuunt
et
nos
ipsi
certa
pietatis
experientia
discimus.
Ille
enim
est,
qui
ubique
diffusus
omnia
sustinet,
vegetat
et
vivificat,
qui
in
fidelibus
habitans
ducit
eos
in
omnem
veritatem,
regenerat,
sanctificat,
et
olim
ad
plenum
vivificabit.
Nec
vero
quum
de
ipso
scriptura
loquitur,
a
Dei
appellatione
abstinet.
Paulus
enim
nos
esse
templum
Dei
ex
eo
colligit,
quia
[pag.
42]
spiritus
eius
habitat
in
nobis.
Petrus
vero
Ananiam
reprehendens
quod
spiritui
sancto
mentitus
esset,
non
hominibus
mentitum
esse
dicebat,
sed
Deo.
Iam
quum
fixum
illud
maneat,
Deum
unum
esse,
non
plures;
verbum
et
spiritum
non
aliud
esse
quam
ipsam
Dei
essentiam
constituimus.
Et
sane
si
in
unius
Dei
fidem
ac
religionem
per
baptismum
initiamur,
eum
nos
profitemur
Deum
habere,
in
cuius
nomine
baptisamur.
Ex
quo
patrem,
filium
et
spiritum
in
una
Dei
essentia
contineri
plane
constat,
quandoquidem
in
nomine
patris,
filii
et
spiritus
sancti
baptisamur.
Rursum
et
quaedam
patris
a
verbo,
verbi
a
spiritu
distinctio
scripturis
demonstratur.
Perspicuum
enim
est
quod
dicitur,
patrem
per
filium
omnia
creasse,
eundem
in
hunc
mundum
misisse,
in
mortem
exposuisse,
a
mortuis
excitasse,
dedisse
illi
nomen
quod
est
super
omne
nomen.
Ut,
nisi
quis
Dei
verbo
repugnare
ex
professo
velit,
non
ausit
tergiversari.
Nam
nec
in
terram
descendit
pater,
nec
carnem
nostram
induit,
nec
mortem
subiit,
nec
excitatus
est.
Iam
et
se
a
spiritu
suo
differre
significabat
Christus,
quum
alium
consolatorem
se
missurum
pollicebatur.
Porro
simplicissimam
Dei
unitatem
adeo
non
impedit
ista
distinctio,
ut
filium
inde
probare
liceat,
unum
esse
cum
patre
Deum,
quia
uno
simul
cum
eo
spiritu
constet,
spiritum
autem
non
aliud
esse
a
patre
et
filio
diversum,
quia
patris
[pag.
43]
et
filii
sit
spiritus.
Summa
haec
sit:
Nos
in
illa,
quam
supra
confessi
sumus,
aeterna,
spirituali,
infinita
Dei
essentia
patrem
cum
verbo
et
spiritu
recognoscimus,
sic
tamen
ne
aut
patrem
cum
verbo,
aut
verbum
confundamus
cum
spiritu.
Arii
dementiam,
qui
aeterna
filium
divinitate
spoliabat,
simul
et
Macedonii
qui
per
spiritum
dona
gratiae
duntaxat
in
homines
effusa
intelligebat,
improbamus
et
exsecramur.
Nihilo
magis
Sabellii
errori
assentimur
qui
nullam
in
patre,
filio
et
spiritu
distinctionem
admittebat.
Quod
ad
Christum
peculiariter
attinet,
duabus
ipsum
naturis
constare
affirmamus.
Nam
antequam
carnem
indueret,
verbum
illud
aeternum
fuit,
ex
|