29:313  313  IN  I.  LIB.  SAMUEL.  CAP.  II.  rex  erat:  ac  licet  Moses  a  Deo  suscitandum  aliquem  praedixerat,  tunc  tamen  erat  populi  confusa  conditio:  et  deinceps  Samuelem  huic  populo  ad  tempus  praefuisse  et  ius  dixisse  videbimus:  ac  populum  regem  a  Deo  flagitantem  in  se  eius  iram  concitasse,  non  exspectato  Davidis  regno,  quod  non  modo  terrenum  erat  futurum,  sed  Christi  regni  quod  ipse  Deus  stabilivit  figura.  Denique  nullam  videtur  Anna  tunc  occasionem  de  iudicandis  terrae  finibus,  et  danda  regi  fortitudine  loquendi  praetermisisse.  Quare  ergo  hic  uncti  Iehovae  nomen  futuro  regi  tribuit?  Nempe  hic  prophetiam  esse  conspicimus,  quam  non  suo  ipsius,  sed  sancti  spiritus  afflatu  Anna  profert.  Quare  quum  eam  duce  spiritu  sancto  loquutam  appareat,  ne  talem,  obsecro,  magistram  audire  nos  pigeat.  Quare  absit  ut  quam  nobis  hic  doctrinam  proponit  respuamus,  quum  non  humana  commenta,  sed  Dei  decreta  et  arcana  consilia  eaque  aeterna  et  immutabilia  patefaciat.  Alterum  hic  nobis  observandum  est,  nempe  fidelium  omnibus  saeculis  spem  in  hoc  a  Deo  stabiliendum  regnum  incubuisse.  Nam  etsi  Mosis  et  Aaronis  temporibus  populus  Dei  specialem  erga  se  Dei  benevolentiam  quidem  multis  non  dubiis  signis  testatam  sensit,  et  se  ipsum  regem  ipsius,  ut  per  Mosen  edixerat,  exhiberet,  non  tamen  perfectum  adhuc  regnum  illud  dicendum  est:  et  quae  Deus  praesentiae  suae  signa  dabat,  meliora  sperare  populum  iubebant.  In  hunc  igitur  regem  intenti  patres  fuerunt,  redemptorem  a  Deo  promissum  exspectantes:  et  quidem  perfectam  suam  in  eo  felicitatem  collocare  debuerunt,  ut  si  forte  variis  procellis  huc  illuc  agitarentur,  ne  tamen  animum  desponderent,  sed  liberationem  ab  eo  exspectarent,  quem  ipsis  redemptorem  Deus  erat  missurus.  Denique  nullam  unquam  fideles  conscientiis  suis  pacem  dedisse  suaeque  salutis  unquam  factos  certiores  comperiemus,  quam  in  hunc  redemptorem  intuentes,  quem  Deus  ipsis  pollicitus  erat,  a  quo  ut  vero  capite  regerentur.  Porro  si  fideles  illi  hac  spe  foverunt  se  quibus  tantum  umbrae  proponebantur,  quales  esse  nos  oportet  hodie  quorum  sensus  omnes  in  omnis  boni  manifestatione  exercitati  sunt?  Quare  dissimiles  esse  nos  oportet  illis  miseris  incredulis  qui  papatum  sectantur,  et  sese  quidem  gratia  Dei  indigere  fatentur,  et  praeclare  quidem  de  Iesu  Christo  Domino  nostro  loquuntur,  verum  tamen  quod  rectum  veritatis  callem  non  insistant,  sibi  novas  semitas  fingunt,  tantundemque  a  Christo  recedunt.  Nam  quoscunque  papistae  Deo  ritus  affingunt  quibus  sese  illi  concilient,  totidem  corruptelas  puri  illius  cultus  esse  fatendum  est,  ac  proinde  tantum  a  Deo  ipsos  recedere  quantum  se  promovere  arbitrantur.  Quamobrem  ad  Christum  accedere  divini  ipsius  verbi  ductu  discamus:  namque  ducem  hanc  vocem  sequuti,  veritatem  adipiscemur,  hoc  est  in  uno  Iesu  Christo  summam  bea-