8:312
fortuito
huc
illuc
raptari,
vel
caeca
temeritate
eum
facere
quod
facit,
quisquam
ex
verbis
meis
colliget?
Imo
paulo
post
verba
mea
citat,
quibus
satis,
nisi
fallor,
dilucide
refellitur:
quum
Deo
semper
in
operibus
quamlibet
arcanis
propositum
esse
dico,
1)
ut
nominis
sui
gloriam
illustret:
nisi
quod
repugnantiae
colorem
in
eo
lectoribus
ostentat,
quod
divini
beneplaciti
rationem
quaerendam
nego:
et
simul
tamen
doceo
quaenam
illa
sit.
Quam
frigidae
sint
nugae
istae,
accuratius
monstrare
nihil
attinet.
Gloriae
suae
rationem
in
factis
suis
omnibus
habet
Dominus.
Nempe
hic
universalis
est
finis.
Excitavit,
teste
Paulo
(Bom.
9,
17),
Pharaonem,
ut
nomen
suum
in
tota
terra
celebraret.
An
secum
dissidet
Paulus,
quum
deinde
exclamat,
inscrutabilia
esse
iudicia
eius
(Rom.
ll,
33)?
Dicit,
vasa
irae
a
Domino
destinata
ad
interitum,
sustineri
in
multa
patientia,
ut
potentiam
suam
in
illis
ostendat
(Rom.
9,
22):
an
huic
sententiae
contraria
est
admiratio
quae
mox
sequitur?
O
altitudo!
[pag.
112]
Adde,
quod
in
Causae
nomine
fucum
Pighius
facit,
causam
finalem
pro
formali
in
medium
afferens.
Etsi
enim,
quorsum
spectet
Deus,
non
est
obscurum:
non
ideo
tamen
protinus
apparet,
cur
ita
fieri
deceat.
Haec
autem
praesentis
instituti
summa
est.
Etiamsi
claris
argumentis
iustitiam
nobis
suam
non
probet
Deus,
statuendum
tamen
esse,
quidquid
ab
eo
fit,
iuste
fieri:
ideo
in
sola
eius
voluntate
quiescendum
esse:
ut
quod
illi
placere
intelligimus,
cuius
nos
causa
fugit,
instar
mille
rationum
sufficiat.
Nimis
ergo
inepte
cavillatur
Pighius,
dum
me
inconstantiae
insimulat,
quia
rationem
divinae
voluntatis
quaerendam
esse
negans,
pronuncio
tamen
nihil
eum
velle,
nisi
quod
expedire
censet.
Nam
hoc
posterius
causae
redditionem
esse,
quam
nobis
constare
alibi
nego.
Atqui
qualis
ista
est
causae
notitia,
si
Deum
consulto
facere
quod
facit
audiamus,
et
quod
ita
expedire
censeat:
interim
nos
fugiat
certa
et
specialis
operis
consiliique
ratio?
Ad
haec,
quid
inter
fidei
reverentiam
et
inquirendi
audaciam
intersit,
pro
nihilo
ducens,
quod
credendum
esse
doceo,
ad
vulgarem,
quae
humanitus
concipitur,
notitiam
praepostere
rapit.
Ergo
simul
atque
affirmaverit
quispiam,
optimum
semper
agendi
finem
esse
Deo:
secum
ipse
dissentiet,
si
postea
cum
Paulo
exclamet,
recondita
esse
Dei
iudicia,
et
vias
eius
incomprehensibiles,
[pag.
113]
Quanquam2)
in
eo
fallitur
Pighius,
quod
mea
ipsius
verba
agnoscere
me
iubet
quae
ex
Augustino
retuleram.
Ubi
quaeritur,
inquit
sanctus
ille
vir,3)
cur
ita
fecerit
Deus,
respondendum
est:
Quia
voluit.
Quod
si
rogando
1)
en
mon
Institution.
2)
Quanquam
.
.
.
.
retuleram:
C'est
ce
que
dit
S.
Augustin.
3)
Lib.
1
de
Genes,
contra
Manichaeos
cap.
3,
|