7:312  de  hac  re  instituit,  nulla  adhiberi  satis  magna  diligentia  potest,  et  in  sententiis  concipiendis  et  in  delectu  verborum  habendo,  ut  nihil  in  ea  deprehendatur  quam  ipsissima  scripturae  veritas,  exquisitis  ac  solennibus  verbis  religiose  composita.  Nemo  ergo  nobis  succenseat,  si  confessionem,  quam  piis  omnibus  approbatam  volumus,  ita  moderamur  ut  non  ex  variis  hominum  placitis  consarcinata,  sed  ad  rectam  scripturae  normam  diligenter  exacta  sit.  Si  quidem  hic  nobis  succurrere  debet  quod  tradit  apostolus,  fidem  esse  ex  auditu,  auditum  vero  per  Dei  verbum.  Iam  si  religionis  confessio  nihil  aliud  est  quam  conceptae  intus  fidei  testificatio,  ut  solida  sit  et  sincera,  e  puris  scripturae  fontibus  petitam  esse  oportet.  Neque  [pag  40]  vero  confessionem  duntaxat  eam  recipimus,  quae  ex  solis  scripturae  verbis  superstitiose  contexta  sit  et  consuta;  sed  iis  verbis  conscribendam  esse  contendimus,  quae  et  sensum  habeant  intra  scripturae  veritatem  limitatum,  et  quam  minimum  habeant  asperitatis  qua  piae  aures  offendi  queant,  nec  Deo  quidpiam  affingant  sua  maiestate  indignum.  Quem  modum  in  ista  nostra  confessione  quia  tenere  studuimus,  bonis  omnibus  ac  cordatis  viris  non  dubitamus  studium  nostrum  approbatum  iri.  Deum  unum,  quem  nobis  scripturae  praedicant,  credimus  et  adoramus,  talem  etiam  concipimus  qualis  illic  nobis  describitur:  nempe  essentiae  aeternae,  infinitae  et  spiritualis,  qui  et  solus  in  se  ipso  vim  subsistendi  a  seque  ipso  et  habeat,  et  creaturis  omnibus  largiatur.  Anthropomorphitas  cum  suo  corporeo  Deo,  Manichaeos  item  cum  duobus  suis  principiis  explodimus.  In  una  tamen  ista  Dei  essentia  patrem  cum  aeterno  suo  verbo  et  spiritu  agnoscimus.  Qua  nimirum  distinctione  dum  utimur,  neque  tres  imaginamur  deos,  perinde  ac  si  aliud  quiddam  esset  pater  quam  verbum,  neque  rursum  nuda  esse  epitheta  intelligimus,  quibus  a  suis  operibus  varie  designetur  Deus,  sed  una  cum  ecclesiasticis  scriptoribus  in  simplicissima  Dei  unitate  sentimus  has  esse  tres  hypostaseis,  id  est  subsistentias,  quae  tametsi  una  essentia  constent,  non  tamen  [pag.  41]  inter  se  confundantur.  Itaque  tametsi  unus  Deus  est  pater  cum  verbo  et  spiritu  suo,  non  tamen  aut  pater  verbum  est,  aut  verbum  ipsum  spiritus.  Atque  in  hanc  sententiam  confirmandam  exstant  solida  scripturae  testimonia.  Filius  enim  et  Iehovah  illic  nominatur  et  Deus  fortis  et  Deus  in  saecula  laudandus,  quem  adorant  omnes  angeli  Dei  et  cuius  thronus  in  saeculum  saeculi  est  stabilitus;  tum  omnia  illi  deferuntur  quae  nisi  in  unum  verum  et  aeternum  Deum  competere  nullo  modo  possunt.  Nam  ut  nuncupatur  vita,  lumen,  salus,  iustitia,  sanctificatio  nostra,  ita  fiduciam  spemque  omnem  in  ipso  reponere  et  eius  nomen  invocare  docemur.  Quae  practica  notitia  certior