7:311  311  ADVERSUS  P.  CAROLI  312  brevis,  nimium  obscura,  nimium  exilis  esset.  Inde  coepit  symbolum  Nicaenum  et  postea  Athanasii  detonare,  tam  insulso  corporis  totius  motu,  capitis  concussione  tam  indecora,  tanto  vocis  impetu,  ut  risus  omnium  mox  sequutus  sit.  Quod  ergo  odiose  queritur  suam  recitationem  multis  cachinnis  fuisse  exceptam,  fateor  quidem  omnes  prolixe  risisse  non  rem  ipsam,  sed  histrionem  tam  insulsum.  Ex  symbolo  Athanasii  quum  tres  versus  recitasset,  quartum  recitare  non  potuit,  in  quo  tamen  illi  facile  ignosco,  quod  fluxu  memoriae  laborat.  Tum  ad  calumniam  illam  prorupit,  cuius  causa  synodus  coierat.  Tametsi  autem  certo  crimine  accusare  bonos  viros  non  [pag.  38]  audebat,  vocabat  tamen  oblique  in  grave  odium.  Hoc  erat  consilium  ut  suspicionem  illis  inustam  in  auditorum  animis  relinqueret.  Hic  surrexit  Calvinus  qui  totam  suam  orationem  divisit  in  tres  partes.  Primum  enim  conquestus  est  de  malitia  et  improbitate  Caroli,  qui  nulla  causa  adductus,  sed  impulsus  furore  diabolico,  aut  mera  invidia  instigatus,  ecclesiam  sic  turbaret,  impediret  cursum  regni  Christi,  homines  non  innoxios  modo,  sed  praeclare  de  tota  ecclesia  meritos  inhumaniter  proscinderet;  deinde  ad  causam  transiit,  in  qua  sic  praefatus  est:  De  hac  quaestione  nobis  litem  movit  Carolus,  qualis  sit  Deus,  et  quae  in  Deo  sit  personarum  distinctio.  Ego  autem  altius  incipio.  Quaero  enim  ab  eo  an  credat  aliquem  esse  Deum?  Testor  enim  Deum  et  homines,  nihilo  eum  plus  habere  fidei  quam  canem  vel  porcum.  Et  hic  tamen  Epicureus,  qui  nullo  pietatis  sensu  afficitur,  Dei  zelum  simulat,  dum  nobis  molestiam  de  quaestionibus  hoc  tempore  supervacuis  facessit.  Quid  enim  opus  est  ea  vocare  in  disceptationem,  de  quibus  inter  nos  optime  convenit?  Et  simul,  ex  quo  tempore  et  qua  occasione  ad  istud  certamen  subito  exarsisset  Carolus,  clare  disseruit.  Quia  tamen  periculum  erat  ne  cui  scrupulus  iniectus  esset,  aut  ne  aliquando  diceretur,  tanti  criminis  insimulatos  fuisse  Genevenses,  nec  purgatos,  confessionem  edidit  ab  omnibus  suis  collegis  receptam,  quae  sic  ad  verbum  habebat.  [pag.  39]  Quum  in  Dei  maiestate  consideranda  mens  humana  per  se  omnino  caecutiat,  neque  quidquam  possit  quam  et  infinitis  se  erroribus  involvere  et  miris  tricis  implicare  et  altissimis  demum  tenebris  immergere,  si  iuxta  captus  sui  tenuitatem  Deum  imaginari  conetur:  istud  bonorum  omnium  pace  ac  venia  facturos  nos  confidimus,  si  non  alibi  quaeramus  ipsum  quam  in  eius  verbo,  nihil  de  ipso  cogitemus  nisi  cum  eius  verbo,  de  ipso  nihil  loquamur  nisi  per  eius  verbum.  Haec  vero  sobrietas  et  reverentia,  si  in  familiari  sermone  commendatur,  in  quo  multa  effutiri  solent  non  ante  praemeditata,  ubi  quis  publicam  edere  fidei  suae  confessionem