1:311
INSTITUTIO
REL.
CHRIST.
1539
.
1554.
gunt
opera,
qualia
sunt
adulteria,
scortationes,
furta,
odia,
caedes,
comessationes,
fructus
peccati
secundum
hanc
rationem
vocat;
quanquam
et
peccata
cum
in
scripturis
passim
tum
etiam
ab
ipso
nuncupantur.
12.
Haec
itaque
duo
distincte
observanda.
Nempe
quod,
sic
omnibus
naturae
nostrae
partibus
vitiati
perversique,
iam
ob
talem
duntaxat
corruptionem
damnati
merito
convictique
coram
Deo
tenemur,
cui
nihil
est
acceptum,
nisi
iustitia,
innocentia,
puritas.
Neque
ista
est
alieni
delicti
obligatio.
Quod
enim
dicitur,
nos
per
Adae
peccatum
obnoxios
esse
factos
Dei
iudicio,
non
ita
est
accipiendum,
ac
si
insontes
ipsi
et
immerentes
culpam
delicti
eius
sustineremus;
sed,
quia
per
eius
transgressionem
confusione
induti
sumus
omnes,
dicitur
ille
nos
obstrinxisse.
Ab
illo
tamen
non
sola
in
nos
poena
grassata
est,
sed
instillata
ab
ipso
lues
in
nobis
residet,
cui
iure
poena
debetur.
Quare
Augustinus,
1)
utcunque
alienum
peccatum
saepe
vocet,
quo
clarius
ostendat
propagine
in
nos
derivari,
simul
tamen
et
proprium
unicuique
asserit.
Et
apostolus
ipse
disertissime
testatur
(Rom.
5,
12),
ideo
mortem
in
omnes
pervagatam,
quod
omnes
peccarint,
id
est,
involuti
sint
originali
peccato,
et
eius
maculis
inquinati.
Atque
ideo
infantes
quoque
ipsi,
dum
suam
secum
damnationem
a
matris
utero
afferunt,
non
alieno,
sed
suo
ipsorum
vitio
sunt
obstricti.
Nam
tametsi
suae
iniquitatis
fructus
nondum
protulerint,
habent
tamen
in
se
inclusum
semen:
imo
tota
eorum
natura
quoddam
est
peccati
semen:
ideo
non
odiosa
et
abominabilis
Deo
esse
non
potest.
13.
Alterum,
quod
haec
perversitas
nunquam
in
nobis
cessat,
sed
novos
assidue
fructus
parit:
ea
scilicet,
quae
ante
descripsimus,
opera
carnis;
non
secus
atque
incensa
fornax
flammam
et
scintillas
efflat,
aut
scaturigo
aquam
sine
fine
egerit.
Quare
qui
peccatum
originale
definierunt
carentiam
iustitiae
originalis,
quanquam
id
totum
complectuntur
quod
in
re
est,
non
tamen
satis
significanter
vim
atque
energiam
ipsius
expresserunt.
Non
enim
natura
nostra
boni
tantum
inops
et
vacua
est,
sed
malorum
omnium
adeo
fertilis
et
ferax,
ut
otiosa
esse
non
possit.
Qui
dixerunt
esse
concupiscentiam,
non
nimis
alieno
verbo
usi
sunt,
si
modo
adderetur,
quod
minime
conceditur
a
plerisque,
quidquid
in
homine
est,
ab
intellectu
ad
voluntatem,
ab
anima
ad
carnem
usque,
hac
concupiscentia
inquinatum
refertumque
esse.
Aut
ut
brevius
absolvatur,
totum
hominem
non
aliud
ex
se
ipso
esse
quam
concupiscentiam.
14.
Eant
nunc
qui
Deum
suis
vitiis
inscribere
audent,
quod
dicantur
naturaliter
vitiosi
homines.
2)
1)
Alibi
saepe,
tum
vero
libro
tertio
de
peccatorum
meritis
et
remiss.,
c.
8.
2)
quia
dicimus
.
.
.
.
vitiosos
esse
homines
1550
et
seqq.
|