8:310
corruptio
et
vitiositas,
negandum
non
est:
nisi
prima
pietatis
rudimenta
convellere
libeat.
Causam
si
quaeras,
cur
vitium
quod
in
electis
suis
Deus
corrigit,
non
eodem
in
reprobis
remedio
dignetur,
abscondita
apud
ipsum
latet.
Hoc
modo
Paulus,
quum
nono
ad
Romanos
capite
Deum
statuit
vitae'
et
mortis
arbitrum,
ut
salvi
sint
illi
demum
quos
ab
interitu
eripit;
et
clare
pronunciavit,
non
volentis
esse
neque
currentis,
sed
miserentis
Dei,
qui
miseretur
cuius
vult,
et
quem
vult,
indurat:
postea
conspicuas
et
quasi
palpabiles
excaecationis
causas
in
sua
gente
ostendit,
quod
Christum
plerique
respuerint,
quod
Deum
contumaciter
[pag.
108]
repulerint,
manus
ad
eos
tendentem.
Optime
igitur
consentiunt
inter
se
haec
duo:
quod
quisque
sibi
propria
incredulitate
damnationis
sit
autor,
et
nihilominus
quicunque
spiritu
Dei
destituti
sunt,
caeci
adversus
Christum
ruant.
Itaque
Iudaeos
Paulus
reos
peragens,
quod
iustitiam
suam
stabilire
volentes,
Dei
iustitiae
non
fuerint
subiecti
(Rom.
10,
3),
atque
ita
superbiae
suae
vitio,
abdicati
ex
ecclesia
fuerint:
simul
tamen
tribuendum
esse
Dei
gratiae
docet,
quod
residui
quidam
steterint:
quemadmodum
et
oraculum
continet:
Reliqui
mihi
septem
hominum
millia,
qui
non
curvaverunt
genu
ante
Baal
(1.
Reg.
19,
18).
Neque
enim,
ut
circumspecte
Augustinus*)
notat,
sua
virtute
steterunt,
si
eos
Dominus
servavit,
ut
reliqui
manerent.
Expressius
etiam
Paulus:
Reliquias,
Christi
adventu,
secundum
gratuitam
electionem
servatas
(Rom.
l
l
,
5).
Audis
reliquias:
qua
voce
exiguum
numerum
ab
universa
turba
segregat.
Servatas
esse
illas
dicit,
non
propria
virtute,
sed
Dei
beneficio.
Salutem
ex
gratuita
electione
deducit:
quo
significat,
hanc
solam
fuisse
causam,
cur
non
in
turba
perierint,
quia
gratuito
electi
sint.
Unde
rursum
conficitur,
si
electi
essent
omnes,
neminem
fuisse
periturum.
Si
velle
se
ac
iubere
pronunciet
mortalis
homo,
ut
pro
ratione
sit
&ua
voluntas,
tyrannicam
esse
vocem
fateor:
sed
id
ad
Deum
[pag.
109]
transferre,
2)
sacrilegi
est
furoris.
Neque
enim
quidquam
Deo
immoderatum
affingere
licet,
ut
in
eo,
sicut
in
hominibus,
exsultet
libido:
sed
merito
hoc
honoris
defertur
eius
voluntati,
ut
pro
ratione
valeat:
quando
omnis
iustitiae
fons
est
ac
regula.
Nam
quae
in
scholis
trita
est
de
duplici
eius
voluntate
distinctio,
a
nobis
minime
admittitur.
Voluntatem
Dei
aliam
ordinatam,
aliam
absolutam
garriunt
Sorbonici
sophistae.
Haec
blasphemia,
a
qua
merito
abhorrent
piae
aures,
Pighio
et
similibus
esset
plausibilis.
Ego
autem
ex
adverso
contendo,
adeo
nihil
esse
in
Deo
inordinatum,
ut
inde
potius
fluat,
1)
Lib.
de
bono
persev,
cap.
18.
2)
ranger
Dieu
a
une
telle
mesure.
20*
|