7:310
sibi
curae
ut
mature
convocetur.
Atqui
hunc
nebulonem
nihil
pudet
scribere,
Farellistas
impedire
conatos,
quominus
synodus
haberetur.
Sed
unde
probationem
sumemus,
e
qua
statuere
liceat,
uter
verum
an
falsum
dicat?
Ego
nullum
hic
esse
verbum
profiteor
quod
non
publica
autoritate
confirmem,
quoties
opus
erit.
Legantur
acta
consistorii
Bernensis;
consentient
prorsus
cum
mea
narratione.
Legantur
acta
curiae;
illic
reperietur
non
Caroli
sed
Calvini
et
Vireti
rogatu
indictam
fuisse
synodum.
Nam
strenuus
ille
athleta,
ne
calumniae
causam
dicere
cogeretur,
Neocomum
se,
infixo
aculeo,
proripuerat.
Hactenus
id
me
saltem
consequutum
esse
[pag.
36]
arbitror,
ut
Carolo
nihilo
plus
habeatur
fidei
a
sanis
hominibus
quam
circumforaneo
alicui
scurrae.
Hoc
ideo
dico
ut
mihi
ignoscant
lectores,
si
in
vanitate
fabulosae
narrationis,
quam
de
synodo
Lausannensi
contexit,
refellenda,
non
diutius
immorer.
Rem,
ut
fuit,
simpliciter
proponam,
quae
refutationi
abunde
sufficiet.
Deinde
si
quod
in
eius
libello
mendacium
erit
prae
aliis
notabile,
breviter
indicabo.
Lausannam
quum
ventum
esset,
synodus
in
templum
Franciscanorum
coacta
fuit.
Aderant
ex
agro
Bernensi
ministri
verbi
plus
centum,
ex
comitatu
Neocomensi
circiter
viginti,
ex
ecclesia
Grenevensi
tres
duntaxat.
Post
solennem
precationem
proposuit
Megander,
qui
tunc
Bernensis
ecclesiae
pastor
erat,
atrocem
illam
Caroli
criminationem,
qua
fratres
permultos
detulerat,
quasi
non
recte
sentirent
de
trinitate
et
aeterna
divinitate
Christi.
Quoniam
eo
sponte
venerant
G-enevenses
Farellus,
Calvinus
et
Coraldus,
nec
purgatio
ulla
ab
eis
exigebatur,
donec
voluntarii
prodirent
in
medium,
primus
Viretus
rogatus
est
quidnam
sentiret;
cuius
confessio
hanc
summam
habuit:
Nos
dum
unum
Deum
confitemur,
sub
una
divinitatis
essentia,
patrem
cum
aeterno
suo
verbo
et
spiritu
complectimur.
Sic
enim
patrem
appellamus
Deum,
ut
filium
spiritumque
eius
cum
ipso
verum
aeternumque
Deum
praedicemus.
Neque
tamen
aut
patrem
cum
verbo,
aut
cum
spiritu
verbum
confundimus,
[pag.
37]
Credimus
enim
alium
esse
a
patre
filium,
rursus
a
filio
spiritum
differre,
tametsi
una
sit
essentia;
ideoque
neque
patrem
neque
spiritum,
sed
verbum
carnem
factum
esse
dicimus,
ut
verus
Deus
et
verus
homo
unus
sit
Christus.
Nam
secundum
tempus
redemptioni
nostrae
definitum,
carnem
nostram
induit
et
eandem
nobiscum
humanitatem
participavit,
naturis
duabus
non
confusis
sed
unitis.
Haec
confessionis
formula
ex
Vireti
responsione
collecta
legatis
data
fuit,
quam
senatui
suo
obtulerunt.
Haec
est
confessio
quam
Carolus
nimis
macram
et
ieiunam
fuisse
insimulat;
et
sane
quum
syllabam
unam
carpere
in
ea
non
posset,
multis
tamen
verbis
persuadere
conatus
est,
minime
esse
recipiendam
pro
legitima,
quod
nimium
20*
|