5:310
nobis
foret,
Dominus
per
suum
praeconem
iampridem
promulgavit
:
sic
enim
apud
Zachariam
(
l
l
,
17)
legimus:
O
pastor
inanis,
derelinquens
gregem!
gladius
super
brachium
eius
et
super
oculum
dextrum
eius:
brachium
eius
ariditate
siccabitur,
et
oculus
dexter
eius
obscurabitur.
Quanquam
hic
etiam
mirificum
artificem
Dominum
experiuntur
fideles,
qui
rem
hominum
iudicio
tam
acerbam,
paupertatem
dico,
suavem
illis,
verbi
sui
condimento,
gratiosamque
reddit.
Non
quod
asperitatem
prorsus
nullam
gustu
percipiant:
sed
quia
illa
condimenti
suavitate
temperatam
non
nimis
aegre,
quin
nec
sine
eximia
iucunditate
ferunt.
Quod
si
tamen
alterutrum
eligendum
tibi
sit,
ut
vel
calamitosam
probitatem
secteris,
vel
calamitatem
nequitia
effugias
:
cur
non
sanctam
ac
dignam
vocatione
tua
vitam
potius
in
miseriis
agas,
meliori
exspectatione
fretus,
quam
momentaneam
nescio
quam
mollitiem
Dei
indignatione
et
aeternae
mortis
ultione
redimas?
Ita
est
sane:
si
ad
illam
populo
Dei
promissam
haereditatem
serio
adspiras,
Mosen
te
viae
ducem
sequi
oportet:
qui
eiurato
Pharaonis
genere,
satius
sibi
esse
cum
Dei
populo
affligi
duxit,
quam
temporariam
habere
peccati
fruitionem:
pluris
Christi
opprobrium
quam
omnes
Aegyptiorum
[pag.
78]
divitias
aestimans
(Hebr.
l
l
,
25).
Nam
ut
ille
simul
et
nepos
vocari
Pharaonis,
et
inter
Abrahae
filios
censeri
non
potuit,
nec
Dei
benedictionem
una
cum
Aegyptiis
opibus
possidere,
ita
vanissima
spe
te
ipsum
lactas,
si
locum
tibi
in
Dei
populo
esse
confidis,
dum
in
Antichristi
castris
meres:
si
et
coeleste
regnum
cum
Dei
filio,
et
cum
scelestis
latronibus
furta
ac
rapinas
participare
te
simul
posse
speras.
Quare
nec
illa
solenni
vobis
deprecatione
magnopere
moveor,
nisi
multa
humanae
imbecillitatis
vitia,
qualia
scilicet
in
piorum
carne
semper
resident,
toleramus
(ut
in
hominibus
nihil
est
perfectum),
nos
Christianum
neminem
posthac
relicturos.
Quin
neque
penes
nos
mansurum
Christianorum
nomen,
nisi
cum
venia
vita
nostra
expendatur.
Hoc
autem
vestrum
delictum,
si
quod
nominari
aliud
potest,
eiusmodi
esse
cui
merito
sit
ignoscendum.
Nostram
illam
communem
omnium
imbecillitatem
scimus
sane,
et
hanc
veniam
petimusque
damusque
vicissim
:
ne
propterea
quod
interdum
titubamus
ac
labimur
(quod
perfectissimo
cuique
saepius
quam
optandum
fuerit
accidit),
Christiani
tamen
inter
nos
haberi
desinamus.
Sed
non
alia
lege,
nisi
qui
sic
claudicat,
vacillat
ac
decidit,
viam
nihilominus
Domini
sequatur
:
neque
vero
claudicatione
sic
impediatur,
quin
enitatur
contra,
incedendique
difficultatem
eluctari
strenue
contendat:
utcunque
vacillando
trepidet,
nunquam
deficiat
animo:
collapsus,
etiam
in
pedes
se
recipiat:
nulla
denique
remora
sic
tardetur,
quin
intentis
in
Dei
regnum
oculis
coeptum
iter
persequatur.
Eos,
inquam,
cum
suis
delictis
et
lapsibus
fraterna
benignitate
com-
20*
|