49:310
4.
Gratias
ago,
ete.
Postquam
in
salutatione
autoritatem
a
persona
sibi
imposita
comparavit,
nunc
gratiam
doctrinae
suae
conciliat,
amorem
erga
eos
suum
exponendo.
Et
hoc
modo
praemollit
eorum
animos
ad
obiurgationes
patienter
audiendas.
Amoris
vero
fidem
facit
a
signis
posterioribus,
quod
perinde
ostendit
eorum
bonis
se
laetari,
ac
si
collata
sibi
forent:
quod
affirmat
se
benigne
de
ipsis
sentire,
et
spem
bonam
in
posterum
habere.
Porro
sic
temperat
gratulationem,
ut
nullam
illis
praebeat
se
efferendi
materiam:
quoniam
omnia
eorum
bona
refert
accepta
Deo,
ut
solida
laus
ad
ipsum
redeat,
quum
eius
sint
gratiae.
Quasi
dicat:
Ego
quidem
vobis
gratulor,
sed
ita
ut
laudem
Deo
tribuam.
Deum
quod
suum
appellat
quid
hoc
valeat,
dixi
m
Epistola
ad
Romanos.
Porro
sicut
adulari
Corinthiis
noluit
Paulus,
ita
nec
falso
eos
laudavit.
Quamvis
enim
non
omnes
digni
talibus
encomiis
essent
et
pleraque
praeclara
Dei
dona
ambitione
corrumperent
:
tamen
ipsa,
quia
per
se
laudem
merebantur,
contemnere
non
debuit.
Deinde
quia
in
aedificationem
omnium
conferuntur
spiritus
gratiae,
merito
eas
tanquam
communes
totius
ecclesiae
dotes
recenset.
Sed
videamus
quid
in
illis
praedicet.
Propter
gratiam,
ete.
Generale
hoc
est:
comprehendit
enim
omne
genus
bona,
quae
consequuti
erant
per
evangelium.
Nomen
enim
gratiae,
non
favorem
Dei,
sed
|XT(0VO(JLCX(I)C
dona,
quae
gratuito
largitur
hominibus,
significat.
Mox
descendit
ad
species,
quum
dicit
eos
ditatos
esse
in
omnibus:
et
quae
sint
illa
omnia
exprimit,
nempe
doctrina
et
sermo
Dei.
His
enim
divitiis
abundare
Christianos
decet:
quae
etiam
eo
pluris
aestimandae
sunt
nobis,
maiorique
in
pretio
habendae,
quo
magis
vulgo
contemnuntur.
Particulam
in
ipso,
relinquere
malui
quam
vertere
per
ipsum:
quia
plus
expressionis
et
energiae
(meo
quidem
iudicio)
habet.
Ditamur
enim
in
Christo,
eo
quod
simus
corporis
eius
membra1),
et
quatenus
in
ipsum
sumus
insiti:
imo
unum
cum
eo
effecti,
nobiscum
quaecunque
a
patre
accepit,
communicat.
6.
Quemadmodum
testimonium,
ete.
Secus
vertit
Erasmus:
nempe,
his
rebus
confirmatum
in
illis
fuisse
testimonium
Christi,
cognitione
scilicet
ac
verbo.
Sed
aliter
sonant
verba:
quae
si
non
torqueantur,
facilem
habent
sensum:
nempe
quod
evangelii
sui
veritatem
Deus
consignaverit
inter
Corinthios,
ut
certior
foret.
Dupliciter
autem
id
fieri
potuit,
vel
per
miracula,
vel
per
interius
spiritus
sancti
testimonium.
Videtur
Chrysostomus
de
miraculis
accipere,
sed
ego
latius
extendo:
ac
primo
quidem
certum
est,
confirmari
proprie
evangelium
apud
nos
fide:
quia
dum2)
fide
recipitur
a
*)
et
cum
illo
communicamus.
2)
nisi
.
.
.
non
|