1:310  propter  iustitiam.  Ergo  neque  aliter  interpretari  licet  quod  dicitur,  nos  in  Adam  mortuos  esse,  quam  quod  ipse  peccando  non  sibi  tantum  cladem  ac  ruinam  ascivit,  sed  naturam  quoque  nostram  in  simile  praecipitavit  exitium.  Neque  id  suo  unius  vitio,  quod  nihil  ad  nos  pertineat;  sed  quoniam  universum  suum  semen  ea  in  quam  lapsus  erat  vitiositate  infecit  10.  Neque  ad  eius  rei  intelligentiam  necessaria  est  anxia  disputatio  quae  veteres  non  parum  torsit,  an  filii  anima  ex  traduce  paternae  animae  oriatur,  quod  in  ea  potissimum  lues  resideat.  Eo  nos  esse  contentos  oportet,  Dominum,  quas  voluit  humanae  naturae  collatas  dotes,  apud  Adamum  deposuisse.  Ideo  illum,  quum  acceptas  perdidit,  non  tantum  sibi  perdidisse,  sed  nobis  omnibus.  Quis  de  animae  traduce  sit  sollicitus,  ubi  audiat  Adamum  nobis  non  minus  quam  sibi  ornamenta  illa  quae  perdidit  accepisse?  non  uni  homini  data  illa  fuisse,  sed  universae  hominis  naturae  attributa?  Nihil  ergo  absurdi,  si  spoliato  eo  natura  nuda  inopsque  destituitur;  si  illo  per  peccatum  inquinato  in  naturam  contagio  serpit.  Proinde  a  radice  putrefacta  rami  putridi  prodierunt,  qui  suam  putredinem  transmiserunt  ad  alios  ex  se  nascentes  surculos.  Sic  enim  vitiati  sunt  filii  in  parente,  ut  nepotibus  essent  tabifici;  hoc  est,  ita  corruptionis  exordium  in  Adam  fuit,  ut  perpetuo  defluxu  a  prioribus  in  posteros  transfundatur.  Neque  enim  in  substantia  carnis  aut  animae  causam  habet  contagio;  sed  quia  a  Deo  ita  fuit  ordinatum,  ut,  quae  primo  homini  dona  contulerat,  ille  tam  sibi  quam  suis  haberet  simul  ac  perderet.  Quod  autem  cavillantur  Pelagiani  verisimile  non  esse  a  parentibus  piis  corruptionem  ducere  liberos,  quum  magis  eorum  puritate  sanctificari  debeant,  facile  refutatur.  Non  enim  ex  eorum  regeneratione  spirituali  descendunt,  sed  generatione  carnali.  Proinde,  ut  ait  Augustinus,  1)  sive  reus  infidelis,  sive  absolutus  fidelis,  non  absolutos  uterque  generat,  sed  reos;  quia  ex  vitiosa  natura  generat.  Porro,  quod  eorum  sanctitati  quodammodo  communicant,  specialis  est  populi  Dei  benedictio,  quae  non  facit  quominus  prima  illa  et  universalis  gentis  humanae  maledictio  praecedat.  Ex  natura  enim,  reatus;  sanctificatio  autem,  ex  supernaturali  gratia.  11.  Atqui,  ne  haec  de  re  incerta  et  incognita  dicta  fuerint,  peccatum  originale  definiamus.  Neque  vero  singulas  quae  a  scriptoribus  positae  sunt  definitiones  excutere  mihi  propositum  est;  sed  unam  proferam  duntaxat,  quae  veritati  mihi  videtur  optime  consentanea.  Videtur  ergo  peccatum  originale  haereditaria  naturae  nostrae  pravitas  et  corruptio,  quae  primum  facit  reos  irae  Dei,  tum  etiam  opera  in  nobis  profert  quae  scriptura  vocat  opera  carnis  (Gal.  5,  19).  Atque  id  est  proprie  quod  a  Paulo  saepius  peccatum  nominatur.  Quae  vero  inde  emer-  1)  Lib.  contra  Pelag.  et  Coelest.  (de  peccato  orig.  39  s.).  20*