52:31
EPIST.
PAULI
AD
PHILIPPENSES
obedientiam,
ut
magis
ad
pergendum
eos
animet.
Quia
autem
hypocritarum
est,
oculis
se
probare:
abi
autem
subducti
sunt
e
conspectu,
sibi
liberius
quasi
amota
reverentiae
et
timoris
causa,
indulgere:
admonet
ne
ad
oculum
modo
se
obsequentes
praebeant,
sed
etiam
absenti
obediant,
idque
multo
magis.
Nam
si
adesset,
coram
assiduis
monitionibus
stimulare
ipsos
et
urgere
posset.
Nunc
ergo
opus
est,
dum
procul
abest
monitor,
ut
ipsi
sibi
insistant.
Cum
timore
et
tremore.
In
hoc
Philippenses
suam
obedientiam
vult
testari
et
approbare,
ut
sint
submissi
et
humiles.
Hic
porro
fons
est
humilitatis,
agnoscere
quam
simus
miseri
et
omnis
boni
inopes
:
ad
quem
ipsos
revocat
hac
sententia.
Unde
enim
superbia,
nisi
ex
securitate:
quam
parit
caeca
considentia,
dum
nobis
placemus,
et
potius
inflati
sumus
virtutis
nostrae
fiducia
quam
recumbimus
in
Dei
gratiam?
Huic
vitio
contrarius
est
timor,
ad
quem
hortatur.
Tametsi
autem
in
contextu
prior
est
exhortatio
quam
doctrina:
ordine
tamen
est
posterior,
quoniam
ex
ea
ducitur.
Proinde
a
doctrina
incipiam.
13.
Deus
est
qui
operatur.
Haec
est
vera
machina
ad
destruendam
omnem
altitudinem:
hic
gladius
ad
conficiendum
omnem
superbiam,
dum
audimus,
nos
prorsus
nihil
esse,
ac
nihil
posse,
nisi
sola
Dei
gratia.
Intelligo
gratiam
supernaturalem
quae
provenit
ex
spiritu
regenerationis.
Nam
quatenus
sumus
homines,
iam
in
Deo
sumus,
et
vivimus,
et
movemur.
Verum
hic
de
alio
motu
disputat
Paulus
quam
illo
universali.
Videamus
nunc
quantum
Deo
tribuat,
quid
relinquat
nobis.
Duae
sunt
praecipuae
partes
in
agendo,
voluntas
et
potentia
effectus.
Utramque
in
solidum
Deo
asserit.
Quid
amplius
nobis
restat
in
quo
gloriemur?
Nec
dubium
est
quin
perinde
valeat
haec
partitio,
ac
si
Paulus
uno
verbo
totum
dixisset.
Voluntas
enim
fundamentum
est:
effectus,
absoluta
aedificii
superficies.
Ac
multo
plus
expressit
quam
si
Deum
initii
et
finis
autorem
dixisset.
Tunc
enim
cavillarentur
sophistae,
aliquid
medium
relinqui
hominibus.
Nunc
autem
quid
omnino
proprium
nobis
reperient?
Multum
sudant
in
suis
scholis
ut
liberum
arbitrium
concilient
cum
Dei
gratia.
Dico
quale
ipsi
fingunt,
quod
et
flexibile
sit
proprio
motu,
et
propriam
separa
tam
q
ue
facultatem
habeat,
qua
Dei
gratiae
cooperetur.
De
nomine
non
litigo,
sed
de
re
ipsa.
Ut
ergo
liberum
arbitrium
conveniat
cum
gratia,
ita
partiuntur:
ut
Deus
quidem
liberam
electionem
in
nobis
reparet,
qua
possimus
bene
velle,
ita
facultatem
benevolendi
ferunt
Deo
acceptam:
homini
vero
bonam
voluntatem
assignant.
Atqui
hanc
Paulus
absque
exceptione
Dei
opus
esse
pronuntiat.
Non
enim
dicit,
corda
nostra
tantum
flecti
vel
incitari,
vel
adiuvari
bonae
voluntatis
infirmitatem:
|