47:31  31  IN  EVANGELIUM  IOANNIS  32  spargit.  Vix  scintillam  unam  habet  Andreas,  qua  tamen  irradiat  fratrem  suum.  Vae  igitur  socordiae  nostrae,  si  plenius  illuminati  non  alios  studemus  eiusdem  gratiae  facere  consortes.  Imo  in  Andrea  duo  animadvertere  licet  quae  Iesaias  exigit  a  filiis  Dei  (Ies.  42,  3):  nempe  ut  quisque  manum  proximi  sui  apprehendat:  deinde  ut  dicat,  Venite,  ascendamus  in  montem  Domini,  et  ipse  nos  docebit.  .Fratri  enim  manum  porrigit  Andreas:  sed  interea  hunc  finem  habet  praepositum,  ut  sibi  in  Christi  schola  sit  condiscipulus.  Notandum  praeterea  Dei  consilium  est,  quod  Petrum,  qui  futurus  erat  longe  praestantior,  Andreae  opera  et  ministerio  ad  Christi  notitiam  deduci  voluit:  ne  quis  nostrum,  quantumvis  excellat,  doceri  a  minori  recuset.  Graves  enim  morositatis  suae,  vel  potius  superbiae  poenas  dabit,  qui  propter  hominis  contemptum  ad  Christum  venire  non  dignabitur.  41.  Invenimus  Messiam.  Messiae  nomen  graece  interpretatus  est  evangelista,  ut  quod  arcanum  Iudaeis  erat,  toti  mundo  vulgaret.  Porro  hic  ordinarius  erat  regum  titulus,  quemadmodum  solemnis  illis  erat  unctio.  Sed  non  ignorabant  interea,  regem  unum  divinitus  ungendum  esse,  sub  quo  speranda  esset  perfecta  aeternaque  felicitas:  praesertim  quum  terrenum  Davidis  regnum  minus  stabile  experti  forent.  Deinde  quemadmodum  ipsos  variis  aerumnis  subactos  et  gravatos  ad  Messiae  exspectationem  erexit,  ita  clarius  illis  patefecit  propinquum  eius  adventum.  Nam  Danielis  vaticinium  prae  aliis  illustre  est,  quantum  ad  Christi  nomen  spectat  (Dan.  9).  Non  enim,  ut  superiores  prophetae,  regibus  illud  tribuit,  sed  unius  redemptoris  facit  proprium.  Hinc  mos  loquendi  passim  obtinuerat,  quoties  facta  erat  Messiae  aut  Christi  mentio,  ne  quem  alium  nisi  redemptorem  intelligerent.  Sic  infra  capite  quarto  dicet  Samaritana  mulier,  Messias  venturus  est:  quo  magis  mirum  est  a  tam  paucis  exceptum  fuisse,  qui  tam  cupide  ab  omnibus  expetebatur,  et  in  ore  omnium  erat.  42.  Tu  es  Simon,  ete.  Christus  Simoni  nomen  imponit,  non  ut  fieri  solet  inter  homines,  ex  praeterito  aliquo  eventu,  vel  ex  eo  quod  iam  cernitur,  sed  quia  Petrum  facturus  ipsum  erat.  Primum  dicit,  Tu  es  Simon,  filius  Iona.  Mutilum  patris  nomen  ponit:  quod  satis  vulgare  est,  quum  in  alienas  linguas  nomina  transferuntur.  Nam  ex  capite  ultimo  palam  constabit  filium  fuisse  Ioanna,  vel  Ioannis.  Hoc  vero  totum  perinde  valet,  ac  si  diceret,  longe  alium  fore  quam  nunc  sit.  Neque  enim  honoris  causa  patrem  commemorat,  sed  quum  obscuro  genere  natus  esset,  ac  nullius  inter  homines  existimationis,  hoc  sibi  non  ,  fore  obstaculo  pronuntiat,  quominus  reddat  virum  invictae  fortitudinis.  Ergo  hoc  tanquam  vaticinium  evangelista  commemorat,  quod  Simoni  impositum  fuerit  novum