38:31
31
PRAELECTIONES
32
suas
docuerint
mentiri.
Unde
etiam
colligimus
nullam
fuisse
fidei
partem
apud
ipsos
salvam,
quum
scilicet
linguae
eorum
ad
fallacias
ita
edoctae
essent:
quemadmodum
si
quis
usu
aliquid
didicerit.
Statim
illud
occurrit:
sicubi
linguae
formatae
sunt
continuo
usu,
et
exercitatae
ad
mentiendum,
nihil
aliud
possunt
quam
mentiri.
Postremo
dicit
fatigatos
esse
maleficiis.
Hoc
quidem
est
hyperbolicum,
sed
interea
aptissime
exprimit
propheta
deploratum
populi
statum,
quod
scilicet
exercerent
se
in
maleficiis,
usque
ad
fatigationem:
quemadmodum
ubi
quis
stulta
cupiditate
aliquo
rapitur,
non
parcit
labori,
et
sibi
multum
nocet,
non
sentit
ipsam
lassitudinem
quantisper
est
in
actu,
quia
fervor
ipsum
dementat:
sic
etiam
dicit,
ipsos
fatigatus
esse
maleficiis.
Si
quis
venator
persequitur
feram,
plus
subibit
laboris,
quam
ullus
opifex,
vel
ullus
agricola.
Videmus
et
reges
ipsos
et
aulicos
proceres
quum
sunt
in
venatione,
ita
esse
excaecatos,
ut
etiam
non
cernant
ullum
periculum,
nec
sentiant
lassitudinem.
Ita
videmus
homines
voluptuarios,
dum
libido
huc
vel
illuc
ipsos
rapit,
non
sentire
ullam
molestiam
ex
maxima
fatigatione.
Hac
igitur
similitudine
dicit
propheta
fatigatus
fuisse
maleficiis,
quasi
diceret,
sic
addictos
fuisse,
ut
voluptas
male
agendi
ipsos
prorsus
excaecaret
et
redderet
amentes.
Nunc
tenemus
consilium
prophetae.
Confirmat,
quemadmodum
dixi,
superiorem
doctrinam.
Minatus
enim
fuerat
populo
ultimum
interitum
:
omnes
erant
securi,
et
spernebant
illas
denuntiationes.
Nunc
a
natura
et
officio
Dei
ostendit
instare
illis
cladem,
quam
non
metuunt,
et
a
qua
putant
se
satis
superque
esse
protectos.
Nam
si
Deus
est
iudex
mundi,
quemadmodum
postea
sequetur,
qui
fieri
potest,
ut
conniveat
usque
ad
finem
ad
tanta
scelera?
Et
hac
ratione
etiam
subiicit,
6.
Tu
habitas
in
medio
doli
(hoc
est,
inter
homines
dolosos:
nam
subaudiendum
est
nomen,
quemadmodum
saepe
alibi
vidimus
genitivum
casum
poni
pro
epitheto,
et
subaudiri
nomen
substantivum.
Tu
igitur
habitas
inter
homines
dolosos),
in
dolo
renuunt
cognoscere
me,
dicit
Iehovah.
Hic
propheta
inducit
Deum
loquentem,
ut
intelligant
Iudaei
sibi
non
esse
cum
homine
mortali
negotium.
Poterant
enim
pro
solita
sua
contumacia
excipere,
Tu
quidem
nos
atrociter
condemnas,
et
probrose
traducis:
sed
quis
te
constituit
iudicem?
Ne
igitur
existiment
verba
quae
hactenus
protulit,
esse
hominis,
hic
Dei
autoritatem
interponit,
Tu,
inquit,
habitas
in
medio
populi
dolosi.
Sed
interim
notandum
est,
hanc
admonitionem
prophetae
fuisse
necessariam
ob
duas
causas.
Nam
quum
Deus
examinet
mentes
et
corda
verbo
suo,
necesse
est
verbi
|