9:309
309
DE
OCCULTA
DEI
PROVIDENTIA.
310
terrogent
impii,
quia
malitiae
radicem
intus
in
corde
suo
deprehendunt,
teste
conscientia
abunde
convinci,
non
alibi
quaerendam
esse
culpam:
et
tamen
Deum
pravas
eorum
voluntates
quo
visum
est
flectendo,
malis
bene
uti.
Quod
obmurmuras,
dilucide
iam
monstravi
te
non
mihi
sed
Deo
litem
[pag.
95]
intendere.
Deum
utinam
ex
animo
patrem
luminum
agnosceres
:
nempe
quemadmodum
definit
Paulus
(1
Tim.
6,
16),
ne
tua
audacia
perrumperes
ad
lucem
inaccessam,
imo
ne
sacrilega
petulantia
eam
verteres
in
tenebras.
Porro
ex
Iacobi
sententia
(1,
17)
stulte
colligis,
quia
omne
donum
optimum
a
patre
luminum
descendit,
non
descendere
ab
eodem
horribiles
vindictas,
ad
quas
tremunt
pii,
et
expavescunt.
Stultius
etiam
ex
me
quaeris,
an
vitiosos
affectus
et
perversos
numerem
inter
bona
dona.
Quasi
vero
spiritus
sapientiae,
iudicii
et
prudentiae,
nihil
a
spiritu
soporis
et
vertiginis
differat
:
quasi
etiam
non
alius
sit
regenerationis
spiritus,
qui
fideles
refingit
ad
imaginem
Dei,
quam
spiritus
Dei
malus,
qui
reprobos
adigit
in
furorem:
sicuti
de
Saule
legimus.
Simili
impudentia
exagitas
quod
doceo,
per
Satanam
et
reprobos
Deum
exercere
sua
iudicia
in
gloriam
[pag.
96]
suam.
Satanam
instrumentum
esse
irae
suae
Deus
tam
verbo
quam
experientia
clare
testatur.
Quorsum
vero
dicemus
per
manum
Satanae
Deum
operari,
nisi
ut
gloriam
suam
illustret?
Videris
tibi
hoc
lepido
cavillo
eludere,
quia
non
tribuitur
Deo
iustitia
ex
mendacio:
sed
an
tu
Deum
impedies
quominus
ex
tuo
scelere
eliciat
gloriae
suae
materiam?
Certe
nihilominus
quam
immani
sua
superbia
obsistere
potuit
Pharao,
ne
in
ipso
fulgeret
Dei
gloria,
quoniam
in
hunc
finem
ordinatus
erat.
Obtendis
Nabuchadnezer
dedisse
gloriam
Deo,
ubi
iustitiam
eius
confessus
est
(Dan.
4,
34).
Ut
scias
quam
secure
obtusa
tua
iacula
contemnam,
libenter
in
hac
causa
te
adiuvo,
et
suggero
quod
tibi
in
mentem
non
venit:
Iosue
dum
hortatur
Acham,
ut
det
gloriam
Deo,
nihil
aliud
agere,
nisi
ut
detecto
mendacio
sacrilegium
suum
prodat
(Ios.
7,
19).
Sed
iam
quaeritur,
an
unus
duntaxat
modus
[pag.
97]
sit
illustrandae
gloriae
Dei,
quod
si
ea
non
fulgeret
ex
hominum
mendaciis,*
frustra
Paulus,
ubi
dixit
unum
Deum
esse
veracem,
cunctos
vero
mortales
esse
mendaces,
continuo
post
rogaret,
si
nostra
iniustitia
Dei
iustitiam
commendat,
an
iniustus
est
ipse
Deus
(Rom.
3,
4)?
Quod
obiicis
Deum
velle
in
suis
beneficiis
laudari,
verum
quidem
est,
modo
concedas
multiplicem
esse
sylvam
ex
qua
Deus
profert
atque
educit
laudes
suas.
Atque
hic
iustas
superbiae
tuae
poenas
luis,
quod
dialecticam
ex
professo
deridens
semper
arguis
a
specie
ad
genus
negative.
Neque
longa
refutatione
scurrile
dicterium
dignabor,
ubi
Deum
iniustum
fore
arguis,
si
barbatos
puniat,
eo
quod
barbam
gestant
quam
|