5:309
DE
SACERDOTIO
PAPALI
ABIICIENDO.
e
manibus
amittas:
quando
ea
est
rerum
agendarum
penes
te
facultas,
quae
si
tota
in
Dei
obsequia
optima
fide
impendatur,
multum
momenti
ad
promovendum
evangelium
afferre
possit.
Et
nostrarum
est
partium,
non
ignavia
torporeque
nostro
admittere,
ut
hoc
genus
opportunitates,
e
Dei
manu
nobis
oblatae,
infructuosae
pereant.
Sed
enim
si
praestando
veri
fidique
pastoris
officio
nullo
modo
idoneum
te
vides,
hoc
secundum
est,
male
tibi
assignatum
munus
ut
deponas
potius,
quam
indigne
ac
perfidiose
administres.
Cedendo
enim,
episcopum
te
non
esse
saltem
declarabis:
cuius
personam
nunc
sustines,
et
functionem
profiteris.
Equidem
si
aut
ecclesiae
christianum
in
morem
utcunque
compositae
legitimo
ritu
praefectus
esses,
aut
etiam
plebem
istic
haberes
tua
sedulitate
Christo
acquisitam,
cuius
oculi
in
te
ceu
ducem
ac
pastorem
converterentur,
nunquam
concederem,
ut
abiecta
temere
non
dubia
Domini
vocatione
libertatem
tibi
sumeres
alio,
quo
ferret
animus,
demigrandi.
Christianis
enim
(quos
in
sua
vocatione
perstare
decet)
aliena
est
desultoria
ista
levitas.
Sed
ab
hac
minime
recta
vivendi
via,
in
quam
te
Satana,
non
Domino,
vocante
contulisti,
quo
minus
pedem
referas,
quid
te
impediat
non
video.
Omnino
sane,
aut
tibi
quod
ab
episcopo
requiri
audis
praestandum
est,
aut
sedes
episcopi
deserenda.
Flebiles
illas
vestras
querimonias
novi:
quibus
si
quis
ad
indulgendam
vobis
veniam
non
permoveatur,
eum
non
hominem
esse
iudicatis.
Quid?
Ergone
fortunis
omnibus
exuti,
hinc
nos
velut
e
praesentaneo
incendio
proripiemus?
Quid
autem
fiet
miseris
nobis?
Scilicet
ut
qui
tranquille
[pag.
77]
ac
placide
in
nostro
habitamus,
vagi
ac
palantes
in
alienas
concedamus,
nobisque
incognitas
terras
?
Quorum
largitate
vivunt
plurimi,
precariam
paene
vitam
aliorum
beneficio
agitemus?
Qui
deliciis
assuevimus,
non
sine
dignitate,
tenuiter,
aspere,
contumeliose
victitemus?
Quibus
nunc
otiosis
seritur
ac
metitur,
atrum
ex
iure
hesterno
panem,
ut
ille
inquit,
sudore
nostro
manibusque
partum
voremus
?
Verum
adeo
speciosis
querelis
uno
verbo
respondeo.
Ergo
Christiani
ne
sitis.
Christianum
enim
haec
manet
necessitas,
ut
si
furabatur,
furari
iam
desinat
:
sed
manuum
labore
potius,
et
suae,
et
fratrum
inopiae
succurrat
(Ephes.
4,
28).
Grave
quidem,
non
secus
atque
abiecta
sui
cura,
subsidiis
praesentis
vitae
omnibus
exuere
se
ac
nudare:
sed
multo
gravius
haberi
debet,
tot
maleficiorum
conscientiam
sustinere,
cuius
flagellis
exagitari
te,
cuius
aculeis
perpetuo
lancinari
(si
tamen
Deum
vivere,
atque
alteram
quandam
in
eius
regno
vitam
fore
putas)
necesse
est.
Durum
et
istud
quoque
est,
fateor:
natale
solum,
ubi
et
amoenissime
et
honorifice
accipiaris,
aliena
regione,
in
qua
futurus
sis
abiectus
hospes,
exsilii
specie
vertere:
sed
multo
etiamnum
durius,
quoquo
te
vertas,
iudicium
hoc
circumferre.
Quod
ne
dubium
|