7:308
unquam
ex
ore
tuo
verbulum
auditum
est
de
his
rebus?
Quanquam
inepte
facio
qui
talem
zelum
requiro
ab
eo,
qui
susque
deque
omnia
reputat,
modo
habeat
ventrem
bene
refertum
et
aliquo
loco
censeatur.
Ad
istas
porro
criminationes,
quando
magna
ex
parte
sunt
maledici
conviciatoris
temere
iactata
probra,
nihil
respondeo,
nisi
quod
provoco
ad
rem
ipsam,
ut
inde
fiat
iudicium
de
nobis
et
papistis.
Et
nostri
abunde
variis
scriptis
tales
calumnias
diluerunt.
Et
propero
ad
praecipuam
quaestionem
et
quasi
omnium
certaminum
caput.
Quum
viderem,
inquit,
exsecrandas
in
Christi
[pag.
32]
divinitatem
blasphemias
et
sacrosanctam
personarum
trinitatem
inter
sciolos
quosdam
fraterculos
passim
palamque
proscindi
in
quotidianis
congressibus,
in
concionibus
publicis,
libris
editis,
synodis,
epistolis,
zelo
sincerae
fidei
succensus
amplius
dissimulare
non
valui,
quin
Bernates
de
tantis
blasphemiis,
idque
certis
fultus
testimoniis
suo
loco
producendis,
commonefacerem.
De
testimoniis
mox
videbimus,
et
ita
ut
palam
fiat
quam
bene
instructus
hanc
accusationem
susceperit,
nisi
quod
hic
obiter
monitos
velim
lectores,
ut
considerent,
quam
bene
haec
criminatio
cum
ea
quam
retuli
testificatione
congruat,
in
qua
asseruit
nullam
se
unquam
impiam
vocem
ex
ore
fratrum
audiisse,
nullum
impium
verbum
legisse
in
eorum
scriptis.
Mirum
est
autem
eum
tam
familiariter
assuetum
esse
mendaciis,
ut
tria
verba
contexere
nequeat,
quin
vel
in
tota
re
vel
in
aliqua
parte
mentiatur.
Zelo,
inquit,
sincerae
fidei
succensus
amplius
dissimulare
non
potui.
Mirificum
fidei
zelotem,
si
credimus
eius
testimonio.
Sed
operae
pretium
est
intelligere
ut
res
habeat.
Quum
nugas
illas
quas
postea
suo
loco
excutiemus
de
novo
purgatorio,
quod
comminiscebatur,
protulisset,
et
Bernam
vocatus
esset
ad
reddendam
rationem,
tandemque
causa
audita
ad
palinodiam
damnatus,
postea
autem
flenti
et
submisse
deprecanti
haec
ignominia
permissu
atque
adeo
rogatu
Calvini
et
Vireti
remissa
fuisset,
liberatus
[pag.
33]
omni
cura
exorsus
est
altis
cothurnis
hanc
tragoediam
ex
insperato.
Tale
autem
fuit
orationis
initium
prope
ad
verbum:
Pro
gloria
Dei,
pro
honore
dominorum
Bernensium,
pro
sinceritate
fidei,
pro
unitate
ecclesiae,
pro
tranquillitate
publica,
pro
officii
mei
debito,
habeo
aliquid,
venerandi
domini,
quod
vobis
exponam,
quod
diu
tacui
ac
dissimulavi.
Nam
multi
concionatores
tam
Genevae
quam
in
ditione
vestra
Ariana
impietate
infecti
sunt.
Ac
simul
longum
catalogum
recensuit
piorum
fratrum
non
absque
magno
omnium
stupore.
Res
in
consistorio,
hoc
est
iudicio
ecclesiastico,
agebatur
latina
lingua.
Probationes
nullae
audiebantur,
nec
ipse
etiam
eo
pervenire
volebat,
contentus
hoc
venenum
evomuisse
sui
ulciscendi
causa.
Sed
Calvinus
subita
respon-
|