55:308
CAPUT
II.
1.
Filioli
mei,
haec
scribo
vobis
ut
non
peccetis:
quod
si
quis
peccaverit,
advocatum
habemus
apud
patrem,
Iesum
Christum^
iustum:
2.
Et
ipse
est
propitiatio
pro
peccatis
nostris,
non
pro
nostris
autem
solum,
sed
etiam
pro
totius
mundi.
3.
Filioli
mei.
Est
haec
non
modo,
avaxecpa-
Xaicuatc
superioris
doctrinae,
sed
totius
fere
evangelii
summa,
ut
abstineamus
a
peccatis:
et
tamen
quia
semper
obnoxii
sumus
Dei
iudicio,
certi
simus
Christum
cum
sacrificio
mortis
suae
intercedere,
ut
patrem
nobis
propitiet.
Interea
occupatione
etiam
utitur,
ne
quis
putet
eum
peccandi
licentiam
dare,
quum
de
misericordia
Dei
concionatur,
et
eam
docet
nobis
omnibus
esse
expositam.
Duas
ergo
evangelii
partes
simul
coniungit,
quas
separando,
praeposteri
homines
illud
lacerant
ac
mutilant.
Praeterea
semper
doctrina
gratiae,
obnoxia
fuit
improborum
calumniis
Quum
proponitur
in
Christo
peccatorum
expiatio,
peccandi
licentiam
concedi
iactant.
His
malis
ut
occurrat
apostolus,
primo
testatur
hunc
esse
doctrinae
suae
finem,
ut
homines
peccare
desinant.
Nam
quum
dicit,
ut
non
peccetis,
hoc
tantum
vult
ut
pro
humanae
infirmitatis
modo
abstineant
a
peccatis.
Atque
huc
spectat
quod
iam
tractavi
de
societate
cum
Deo,
ut
conformes
illi
simus.
Interea
tamen
de
gratuita
peccatorum
remissione
non
tacet:
quia
etiamsi,
coelum
ruere,
et
omnia
misceri
debeant,
haec
pars
doctrinae
nunquam
omittenda:
quin
potius
clare
et
diserte
praedicandum
est
Christi
officium.
Sic
etiam
hodie
nos
agere
decet.
Quia
proclivis
est
caro
ad
lasciviam,
sedulo
monendi
sunt
homines,
iustitiam
et
salutem
morte
Christi
ideo
partam
esse,
ut
simus
sacrum
Dei
peculium.
Utcunque
tamen
multos
Dei
misericordia
proterve
abuti
contingat,
multi
etiam
canes
calumniose
nos
traducant,
quasi
vitiis
fraena
laxemus:
fortiter
in
asserenda
Christi
gratia
pergendum
est,
in
qua
maxime
Dei
gloria
refulget,
totaque
hominum
salus
consistit.
Spernendi
sunt
inquam
isti
impiorum
latratus,
quibus
impetitos
videmus
fuisse
apostolos.
Hac
de
causa
secundum
membrum
mox
subiicit,
advocatum
nobis
esse,
ubi
peccavimus.
Quibus
verbis
confirmat
quod
iam
prius
habuimus,
quia
longe
absumus
a
perfecta
iustitia,
imo
quotidie
reatum
nobis
accersimus:
esse
simul
in
promptu
remedium
Deo
placando,
si
ad
Christum
confugimus.
Atque
hoc
solum
est,
in
quo
acquiescere
possunt
conscientiae,
in
quo
continetur
hominum
iustitia,
in
quo
fundata
est
spes
salutis.
Conditionalis
particuia
si
quis,
debet
in
causalem
resolvi
:
nam
fieri
non
potest
quin
peccemus.
Denique
significat
Iohannes,
non
modo
nos
revocari
a
peccatis
per
evangelium,
quia
illic
nos
ad
se
Deus
invitat,
et
spiritum
regenerationis
|