1:308
[A
19;
B
16;
C
16.
novamini
spiritu
mentis
vestrae
et
induite
novum
hominem
qui
secundum
Deum
creatus
est
in
iustitia
et
sanctitate
veritatis.
Item
(Col.
3,
9):
Nolite
mentiri
invicem,
exuti
veteri
homine
cum
actionibus
suis,
et
induti
novum,
qui
renovatur
ad
agnitionem
et
imaginem
eius
qui
creavit
illum.
Vides
ut
imaginem
Dei
interpretatur,
conformitatem
quam
spiritus
noster
habet
cum
Domino,
ubi
terrena
sorde
repurgatus
nihil
nisi
coelestem
puritatem
spirat?
Similiter
quum
alibi
docet
(2
Cor.
3,18),
Dei
gloriam
ita
conspicuam
nobis
repraesentari
in
evangelio,
ut
in
eius
imaginem
transformemur
spiritus
sancti
virtute,
nihil
ambiguitatis
relinquit,
quin
imago
ipsa
interius
sit
animae
bonum,
et
per
spiritualem
regenerationem
in
nobis
instauretur.
Ergo
ad
imaginem
Dei
conditus
homo
iis
dotibus
praeditus
fuit,
quae
beneficentiam
creatoris
largissimam
erga
ipsum
testarentur.
Bonorum
enim
omne
genus
participatione
cum
ipso
adhaerebat,
eorum
nexu
perpetuo
cum
eo
victurus,
si
in
ea
modo
quam
acceperat
integritate
stetisset.
Verum
non
diu
stetit,
sed
sua
protinus
ingratitudine
tot
sibi
collatis
beneficiis
indignum
se
reddidit.
Hic
illa
coelestis
imago
inducta
et
obliterata
fuit;
quia
per
peccatum
a
Deo
alienatus
1)
simul
a
bonorum
omnium
communione
necessario
excidit,
quae
nonnisi
in
ipso
haberi
possunt.
Ita
in
locum
sapientiae,
virtutis,
sanctitatis,
veritatis,
iustitiae,
quibus
ornamentis
illum
vestiebat
Dei
similitudo,
cesserunt
teterrimae
pestes,
ignorantia,
impotentia,
impuritas,
vanitas,
iniustitia:
quibus
miseriis
immersus
et
obvolutus
iisdem
suam
quoque
progeniem
implicuit.
Eius
enim
imaginem
referunt
a
quo
ducunt
originem
et
parentis
sui
pollutione
contaminati
nascuntur.
8.
Haec
est
haereditaria
corruptio
quam
peccatum
originale
veteres
nuncuparunt,
peccati
vocabulo
naturae
antea
bonae
et
purae
depravationem
designantes.
Qua
de
re
multam
cum
Pelagianis
concertationem
habuerunt.
Nam
isti
quum
evincerentur
manifesto
scripturae
testimonio
peccatum
a
primo
homine
transiisse
in
totam
posteritatem,
cavillabantur
transiisse
per
imitationem,
non
propaginem.
Ergo
boni
viri
in
hoc
elaborarunt,
ac
prae
aliis
Augustinus,
ut
ostenderent,
nos
non
ascita
nequitia
corrumpi,
sed
ingenitam
vitiositatem
ab
utero
matris
afferre.
Quod
inficiari
summae
impudentiae
fuit.
Sed
Pelagianorum
et
Coelestianorum
temeritatem
non
mirabitur
qui
ex
illius
sancti
viri
monumentis
perspexerit
quam
fuerint
in
aliis
omnibus
perditae
frontis
bestiae.
Certe
non
ambiguum
est
quod
confitetur
David
(Psal.
51,
7),
se
in
iniquitatibus
genitum,
et
in
peccato
conceptum
a
matre.
Non
arguit
illic
patris
aut
matris
delicta;
sed,
quo
Dei
erga
se
bonitatem
melius
commendet,
propriae
perversitatis
1)
add
homo
1550
et
seqq.
|