7:307
307
ADVERSUS
P.
CAROLI
308
qui
satis
scitur,
per
quos
ministerium
illud
impetraverit,
qui
ambiendo
nervos
omnes
intenderant,
ut
in
eum
locum
eveherent.
Ac
ne
videatur
nimium
fuisse
superbus,
dicit
se
Bernatibus
annuisse,
sed
dedisse
illis
certam
conditionem,
ne
sibi
quidquam
a
Farello
praescriberetur.
At
vero
illustris
senatus
Bernensis
primum,
quam
ambitiose
et
suppliciter
rogatus
fuerit
ut
Carolum
in
eum
locum
promoveret,
optime
novit.
Memoria
enim
tenet
quo
audaciae,
hoc
impetrato,
prosilierit
haec
bestia:
nempe
ut
sibi
ius
inspectionis
in
ministros
agri
vicini
daretur.
Verum
repulsus
cum
severa
obiurgatione
Lausannam
[pag.
30]
missus
est
ac
Vireto
commendatus
in
hunc
modum:
Collegam
tibi
et
adiutorem
in
verbi
ministerio
doctorem
Carolum
destinavimus.
Eum
tu,
quia
novitius
est,
consilio
reges
ac
monstrabis
ut
se
gerere
debeat,
pro
tua
prudentia
et
usu
quem
in
illa
ecclesia
habes.
En
quo
recidant
magnae
illae
ampultae,
quas
inflat
insulsus
hic
Thraso,
dum
aliquid
opinionis
conciliare
sibi
studet.
Sed
quo
autore,
dicet
quispiam,
id
confirmabis?
Quod
recitavi
sumptum
est
ex
publicis
senatus
Bernensis
literis.
Haec
autoritas
si
non
sufficiat
Carolo,
in
toto
orbe
satis
habebit
ponderis.
Sequitur
iam
quibus
curis
aestuarit
sanctus
vir,
ex
quo
Lausannensi
ecclesiae
praefuit.
Dicit
se
anxium
dubiumque
animi
haesitasse,
quod
ecclesiasticae
unitatis
cupidus
videret
multa
quae
sibi
displicerent;
atque
hic
suspiria
et
gemitus
commemorat
quibus
Dominum
interpellavit.
Tune,
sceleste
apostata,
unam
unquam
precationem
ex
animo
concepisti?
Sed
hoc
omitto.
Dicit
se
cum
fratribus
aliquot
subinde
contulisse.
Ipse
vero
sibi
tales
fratres
habeat,
si
qui
tamen
sunt,
qui
unam
hic
nobiscum
doctrinam
profiteantur,
animo
interim
ab
ea
dissidentes.
Nam
bonis
et
malis
peraeque
certum
est,
eos
Satanae
ministros
esse
et
prorsus
Epicureos,
carentes
omni
fide
ac
conscientia,
qui
doctrinam
nostram
taciti
apud
se
damnent
et
in
ea
ecclesias
retineant,
qui
nos
iudicent
[pag.
31]
ab
ecclesia
alienos
et
communi
ministerio
nobiscum
fungantur.
Sed
audiamus
quam
gemendi
materiam
habuerit.
Yidebam,
inquit,
sectas
innumerabiles
suboriri.
Dicas
eum
voluisse
nobis
parcere,
quod
ex
infinito
numero
unam
tantum
patefaciat,
reliquis
suppressis.
Quod
enim
unquam
verbum
de
sectis
innumeris
fecit?
Videbam,
inquit,
sacra
subverti
universa,
omnes
veterum
sanctiones
antiquari,
ecclesiarum
opes
sub
evangelicae
reformationis
praetextu
ad
privata
rapi
commoda,
pauperes
negligi,
omnem
religionis
cultum
impiis
haberi
ludibrio,
nullam
pietatem,
nullum
ordinem,
nullam
servari
ecclesiasticam
politiam.
Tu,
cui
pro
suggestu
libera
erat
reprehendendi
facultas,
si
quod
vitium
cernebas
in
tua
ecclesia,
defunctum
te
putabas
coram
Deo,
si
tacitus
gemeres?
interea
esses
canis
mutus?
Quod
|