55:307
307
EPIST.
IOHANNIS
308
in
nobis
inclusum
ferimus.
Pauci
hoc
quidem
expendunt,
quam
misera
et
infelix
sit
conscientiae
vacillatio:
sed
ita
res
habet,
infernum
regnare
ubi
non
est
pax
cum
Deo.
Quo
magis
amplecti
toto
animo
hanc
promissionem
decet,
quae
certam
omnibus
peccata
sua
confitentibus
yeniam
offert.
Porro
hanc
in
Dei
fide
et
iustitia
fundatam
esse
docet:
quia
Deus,
qui
promisit,
verax
est
ac
rectus.
Nam
qui
iustum
vocari
putant
quia
nos
gratis
justificet,
nimium
argute
(meo
iudicio)
philosophantur.
Iustitia
enim
haec
a
fide
pendet:
utraque
vero
promissioni
annexa
est.
Posset
enim
alioqui
iustus
esse
Deus,
et
tamen
summo
iure
nobiscum
agere:
sed
quia
se
verbo
suo
nobis
constrinxit,
iustus
censeri
non
vult,
nisi
ignoscat.
Caeterum
confessio
haec
quum
ad
Deum
referatur,
sincerum
cordis
affectum
requirit:
cor
autem
loqui
Deo
non
potest
absque
vitae
novitate:
ergo
veram
in
se
poenitentiam
continet.
Gratuito
quidem
remittit
Deus,
sed
ita,
ut
misericordiae
facilitas
non
sit
illecebra
peccandi.
Purget
nos.
Purgandi
verbum
videtur
alio
sensu
capere
quam
prius.
Nam
Christi
sanguine
purgari
nos
dicebat,
quia
eius
beneficio
peccata
non
imputantur:
nunc
vero
postquam
de
venia
loquutus
est,
addit
etiam,
Deum
nos
purgare
ab
iniustitia:
ut
hoc
secundum
membrum
diversum
sit
a
priore.
Ita
duplicem
ex
confessione
fructum
ad
nos
redire
significat:
quod
Deus
Christi
sacrificio
placatus,
nobis
ignoscit,
et
quod
nos
corrigit
ac
reformat.
Si
quis
obiiciat,
nunquam,
dum
in
mundo
peregrinamur,
ab
omni
iniustitia
nos
purgari:
quantum
ad
reformationem
spectat,
verum
id
quidem
est:
sed
Iohannes
non
docet
quid
Deus
nunc
perficiat
in
nobis.
Fidelis
est,
inquit,
ut
nos
mundet:
non
hodie
scilicet,
nec
oras.
Nam
quamdiu
carne
circumdati
sumus,
nos
in
continuo
profectu
esse
oportet
:
sed
quod
semel
coepit
quotidie
pergit
facere,
donec
tandem
absolvat.
Sic
Paulus
dicit
(Colos.
1;
22),
nos
electos
esse,
ut
irreprehensibiles
appareamus
coram
Deo.
Et
alibi
(Ephes.
5,
7),
Mundatam
esse
ecclesiam,
ut
sit
absque
omni
ruga
et
macula.
Quamquam
si
quis
praesentem
locum
secus
interpretari
malit,
quasi
idem
bis
dicat,
liberum
id
relinquo.
10.
Mendacem
facimus.
Ultra
progreditur,
quod
Deum
blasphement
qui
sibi
puritatem
arrogant.
Videmus
enim
ut
passim
totum
genus
humanum
peccati
damnet:
quare
bellum
cum
Deo
suscipit
quisquis
effugere
tentat
hanc
damnationem
:
ipsumque
arguit
mendacii,
quasi
immeritos
premat.
Confirmationis
causa
addit,
sermonem
Dei
non
esse
in
nobis:
ac
si
diceret
nos
tantem
eius
doctrinam
reiicere,
quae
sub
reatu
omnes
includit.
Unde
colligimus,
nos
tunc
demum
rite
profecisse
in
verbo
Domini,
dum
vere
humiliati
sumus:
ut
gementes
sub
vitiorum
onere,
confugere
discamus
ad
Dei
misericordiam
:
nec
alibi
quam
in
paterna
Dei
indulgentia
acquiescamus.
|