[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


55:307  307  EPIST.  IOHANNIS  308  in  nobis  inclusum  ferimus.  Pauci  hoc  quidem  expendunt,  quam  misera  et  infelix  sit  conscientiae  vacillatio:  sed  ita  res  habet,  infernum  regnare  ubi  non  est  pax  cum  Deo.  Quo  magis  amplecti  toto  animo  hanc  promissionem  decet,  quae  certam  omnibus  peccata  sua  confitentibus  yeniam  offert.  Porro  hanc  in  Dei  fide  et  iustitia  fundatam  esse  docet:  quia  Deus,  qui  promisit,  verax  est  ac  rectus.  Nam  qui  iustum  vocari  putant  quia  nos  gratis  justificet,  nimium  argute  (meo  iudicio)  philosophantur.  Iustitia  enim  haec  a  fide  pendet:  utraque  vero  promissioni  annexa  est.  Posset  enim  alioqui  iustus  esse  Deus,  et  tamen  summo  iure  nobiscum  agere:  sed  quia  se  verbo  suo  nobis  constrinxit,  iustus  censeri  non  vult,  nisi  ignoscat.  Caeterum  confessio  haec  quum  ad  Deum  referatur,  sincerum  cordis  affectum  requirit:  cor  autem  loqui  Deo  non  potest  absque  vitae  novitate:  ergo  veram  in  se  poenitentiam  continet.  Gratuito  quidem  remittit  Deus,  sed  ita,  ut  misericordiae  facilitas  non  sit  illecebra  peccandi.  Purget  nos.  Purgandi  verbum  videtur  alio  sensu  capere  quam  prius.  Nam  Christi  sanguine  purgari  nos  dicebat,  quia  eius  beneficio  peccata  non  imputantur:  nunc  vero  postquam  de  venia  loquutus  est,  addit  etiam,  Deum  nos  purgare  ab  iniustitia:  ut  hoc  secundum  membrum  diversum  sit  a  priore.  Ita  duplicem  ex  confessione  fructum  ad  nos  redire  significat:  quod  Deus  Christi  sacrificio  placatus,  nobis  ignoscit,  et  quod  nos  corrigit  ac  reformat.  Si  quis  obiiciat,  nunquam,  dum  in  mundo  peregrinamur,  ab  omni  iniustitia  nos  purgari:  quantum  ad  reformationem  spectat,  verum  id  quidem  est:  sed  Iohannes  non  docet  quid  Deus  nunc  perficiat  in  nobis.  Fidelis  est,  inquit,  ut  nos  mundet:  non  hodie  scilicet,  nec  oras.  Nam  quamdiu  carne  circumdati  sumus,  nos  in  continuo  profectu  esse  oportet  :  sed  quod  semel  coepit  quotidie  pergit  facere,  donec  tandem  absolvat.  Sic  Paulus  dicit  (Colos.  1;  22),  nos  electos  esse,  ut  irreprehensibiles  appareamus  coram  Deo.  Et  alibi  (Ephes.  5,  7),  Mundatam  esse  ecclesiam,  ut  sit  absque  omni  ruga  et  macula.  Quamquam  si  quis  praesentem  locum  secus  interpretari  malit,  quasi  idem  bis  dicat,  liberum  id  relinquo.  10.  Mendacem  facimus.  Ultra  progreditur,  quod  Deum  blasphement  qui  sibi  puritatem  arrogant.  Videmus  enim  ut  passim  totum  genus  humanum  peccati  damnet:  quare  bellum  cum  Deo  suscipit  quisquis  effugere  tentat  hanc  damnationem  :  ipsumque  arguit  mendacii,  quasi  immeritos  premat.  Confirmationis  causa  addit,  sermonem  Dei  non  esse  in  nobis:  ac  si  diceret  nos  tantem  eius  doctrinam  reiicere,  quae  sub  reatu  omnes  includit.  Unde  colligimus,  nos  tunc  demum  rite  profecisse  in  verbo  Domini,  dum  vere  humiliati  sumus:  ut  gementes  sub  vitiorum  onere,  confugere  discamus  ad  Dei  misericordiam  :  nec  alibi  quam  in  paterna  Dei  indulgentia  acquiescamus.   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci