1:306
sime
suo
praeconio
extulit,
ita
magno
saeculorum
prope
omnium
applausu
fuit
exceptus.
Sed
enim
quaecunque
talis
est
humanae
excellentiae
commendatio,
quae
hominem
in
se
acquiescere
doceat,
nihil
aliud
quam
suavitate
illa
sua
delicias
facit;
et
sic
quidem
illudit
ut,
qui
assentiuntur,
eos
pessimo
exitio
perdat.
Quorsum
enim
pertinet,
vana
omni
fiducia
fretos
deliberare,
instituere,
tentare,
moliri,
quae
putamus
ad
rem
pertinere,
et
defici
quidem
ac
destitui
tum
sana
intelligentia,
tum
vera
virtute
inter
primos
conatus,
pergere
tamen
secure,
donec
in
ruinam
1)
corruamus?
Atqui
non
aliter
succedere
iis
potest
qui
se
aliquid
posse
propria
virtute
confidunt.
Talibus
ergo
magistris,
qui
reputandis
tantum
bonis
nostris
nos
detinent,
si
quis
auscultet,
non
in
sui
cognitionem
proficiet,
sed
in
pessimam
ignorationem
abripietur.
4.
Ergo
quum
in
hoc
consentiat
Dei
veritas
cum
publico
omnium
mortalium
sensu,
secundam
sapientiae
partem
in
nostri
cognitione
repositam
esse,
in
ipsa
tamen
cognoscendi
ratione
magnum
est
dissidium.
Tunc
enim
homo
iudicio
carnis
probe
sibi
exploratus
videtur,
quum
et
intelligentia
et
integritate
sua
confisus
audaciam
sumit,
ac
sese
incitat
ad
virtutis
officia,
et,
indicto
vitiis
bello,
ad
id
quod
pulchrum
et
honestum
est
toto
studio
incumbere
conatur.
Qui
autem
se
ad
amussim
divini
iudicii
inspicit
et
examinat,
nihil
reperit
quod
animum
ad
bonam
fiduciam
erigat,
ac
quo
penitius
se
excussit,
eo
magis
ac
magis
2)
deiicitur;
donec
omni
fiducia
prorsus
abdicatus
nihil
sibi
ad
vitam
recte
instituendam
relinquit.
5.
Neque
tamen
hic
negamus
esse
inditam
naturae
nostrae
aliquam
nobilitatem,
quae
nos
ad
iustitiae
honestatisque
studium
merito
expergefacere
debeat.
Non
enim
possumus
aut
primam
nostram
originem,
aut
quorsum
conditi
sumus,
cogitare,
quin
ad
meditandam
immortalitatem
expetendumque
Dei
regnum
pungamur.
Sed
tantum
abest
ut
animos
nobis
faciat
ista
recognitio,
ut
potius
submissis
illis
ad
humilitatem
modestiamque
deducat.
Quae
enim
illa
est
origo?
nempe
a
qua
excidimus.
Quis
ille
creationis
nostrae
finis?
a
quo
penitus
aversi
sumus,
ut
miserae
nostrae
sortis
pertaesi
ingemiscamus;
ingemiscendo,
ad
perditam
illam
dignitatem
suspire-
1)
exitium
1553
seq.
2)
ac
magis
om.
1543
seqq,
20
|