9:305  305  DE  OCCULTA  DEI  PROVIDENTIA.  306  capiunt.  Te  vero  ac  tui  similes  dementat  fastus  vester,  ut  quidquid  vos  latet  aut  superat  in  nihilum  redigere  tentetis.  Dec  ontrariis  quod  obiicis,  iam  satis  superque  solutum  est.  Tua  quidem,  qua  me  perstringis,  scurrilitas,  ut  insulsa  est,  minime  [pag.  83]  pungit:  Si  Dei  sum  imitator,  iidem  habendam  esse  negas  bilingui,  bicordi,  bivolenti.  Atqui  cum  diabolica  tua  imitatione  olim  senties  quid  sit  in  altum  te  efferre,  ut  similis  sis  excelso.  Tantum  me  excruciant  rabiosae  blasphemiae  quibus  abs  te  conspuitur  sacra  Dei  maiestas,  cuius  tamen  vindex  ipse  futurus  est.  Quum  bona  sit  Dei  voluntas  quam  in  lege  prodidit,  quidquid  contrarium  est,  concedo  malum  esse:  sed  occultam  illam  voluntatem,  qua  Deus  vasa  misericordiae  a  vasis  irae  discernens,  pro  suo  arbitrio  utrisque  libere  utitur,  contrariam  esse  blaterans,  commentum  non  minus  detestabile  quam  falsum  exhalas  ex  foetida  ignorantiae  tuae  lacuna.  Christum  de  aperta  voluntate  loqui  fateor,  ubi  dicit,  Ierusalem,  Ierusalem,  quoties  volui  congregare  pullos  tuos,  et  noluisti  (Luc.  13,  34)?  Idem  enim  Iudaeis  exprobrat  quod  in  Cantico  Moisis  (Deut.  32,  11),  Et  sane  re  ipsa  Deum  praestitisse  [pag.  84]  scimus,  quod  verba  illa  sonant:  quando  et  legis  doctrina,  et  pietatis  exercitia,  et  tot  beneficia  quibus  sibi  Deus  populum  ilium  devinxerat,  non  secus  atque  alarum  expansio  fuerunt  ad  eos  protegendos,  nisi  alio  eos  rapuisset  indomita  sua  feritas.  Quum  ergo  toties  totque  modis  gentem  perversam  ad  obsequium  revocare  per  suos  prophetas  tentasset  Christus,  merito  de  ingratitudine  conqueritur.  Nam  quod  ad  Christi  vitam  restringis,  facis  pro  tua  solita  inscitia,  ac  si  verus  Deus  non  esset,  qui  ab  initio  gratiae  suae  alas  expandere  non  desierat.  Iam  colligis,  si  alia  fuit  contraria  voluntas,  Christum  tota  vita  fuisse  hypocritam.  Quasi  vero  contraria  sint,  voce  et  beneficiis  allicere,  neque  tamen  corda  afficere  arcano  spiritus  instinctu.  Quo  melius  pateat  huius  calumniae  futilitas,  ubi  se  delusum  fuisse  conqueritur  (Ies.  5,  4),  quod  labruscas  protulerit  vinea  a  qua  suavem  [pag.  85]  fructum  exspectaverat,  quid  tu  ad  haec  bone  rhetor?  An  eum  ignorantiae  subiicies  ne  videatur  mentiri?  Frustrati  sunt  Deum  Iudaei:  ergo,  secundum  te,  sedebat  dubius  quid  futurum  esset,  fefellit  autem  eum  eventus.  Quasi  vero  loquutio  quae  ad  rem  ipsam  refertur,  ad  arcanam  Dei  praescientiam  trahi  debeat.  Alibi:  Dixi,  certe  timebis  me.  Atqui  properarunt  ad  corrumpenda  sua  studia  (Zeph.  3,  7).  Sibi  Deus  promittit  aliquem  ex  poenis  inflictis  profectum,  postea  se  fraudatum  conqueritur.  An  ex  hoc  quoque  loco  non  aliter  te  expedies,  nisi  Deus  in  ordinem  coactus  a  libero  hominum  arbitrio  pendeat?  Quasi  vero  non  satis  liqueat,  criminis  exaggerandi  causa  personam  hominis  induere,  qui  Calvim  opera.  Vol  IX.