8:305
305
PRAEDESTINATIONE.
306
abreptum,
nunquam
pensi
habuisse
quid
diceret.
Nunc
audienda
boni
censoris
correctio.
Personarum
aspectum
pronunciat
vitium
esse,
in
iustitia
distributiva
locum
habens.
Inde
concludit,
Deum
non
accipere
personas,
quia
indifferens
sit
omnibus:
et
quemadmodum
aequum
distributorem
de
publico
largiri
decet,
praebeat
se
perinde
liberalem
ac
beneficum.
Perinde
vero
haec
garrit,
ac
si
exstincta
scriptura,
quidvis
illi
e
proprio
capite
fingere
liceret.
Nam
omnes
scripturae
loci
meam
sententiam
confirmant:
nullum
profert
qui
eius
commento
suffragetur.
Et
quid
mirum,
si
sua
deliria
tam
secure
proferat:
quum
ne
ipsam
quidem
vocem
de
qua
sermo
illi
erat,
expenderit?
forsan
ut
se
probaret
magnum
theologum,
contempta
grammatica
sine
sensu
voces
effutivit.
Nam
Persona
nihil
illi
aliud
valet,
quam
hominem.
Quum
tamen
plus
quam
conspicuum
sit,
qualitatem
extrinsecam
notari,
qua
induti
[pag.
99]
homines,
aut
favore
digni
habentur,
aut
contemptui
subiacent.
An
autem
Deus
aequalis
sit
distributor
nec
ne,
Christo
magis
credendum
est
quam
Pighio.
Christus
autem
Deum
sub
patrisfamilias
persona
ita
loquentem
inducit
(Matth.
20,
15):
Annon
licet
in
rebus
meis
facere
quod
volo:
an
oculus
tuus
malus
est,
quod
ego
benignus
sum?
Secundum
quam
rationem
Paulus,
ut
nemini
obstrictum
esse
doceat,
quin
gratiam
suam
pro
arbitrio,
quibus
visum
est,
dispenset,
interrogat:
Quid
prior
illi
dederit,
ut
ei
mutuum
rependatur.
(Rom.
11,
35).
Primum,
si
qua
pietatis
gutta
fuisset
in
hoc
homine,
an
unquam
ausus
foret,
Deum
tam
contumeliose
in
ordinem
cogere?
Praescribit
enim,
ut
omnibus
aequaliter
largiatur,
quasi
de
publico.
*)
Ita
nihil
Deo
reliquum
facit,
in
quo
gratuitam
beneficentiam
exerceat.
Iudicat,
inquit,
de
unoquoque
secundum
cuiusque
dignitatem
et
opus,
non
autem
pro
suo
beneplacito.
Quo
igitur
merito
provocatus
elegit
genus
Abrahae?
Quid
reperit
in
ea
gente
dignitatis,
cur
eam
reliquis
praeferret?
Non
aliam
ipse
rationem
assignat,
nisi
quia
dilexit
patres
eorum.
Postea
expressius:
Ecce,
quum
Domini
sint
coeli
et
terra,
tantummodo
illi
in
patribus
tuis
complacuit
ad
eos
amandos,
et
elegit
semen
eorum
post
eos
(Deut.
4,
37,
Deut.
10,
15).
Iam
alio
loco
merita
omnia
in
nihilum
redigit,
dum
idololatras
Ipag.
100]
fuisse
commemorat
(Iosue
24,
2).
Saltem
hoc
obtineo,
quod
Pighius
negat,
Dei
beneplacitum
a
Moyse
clare
praedicari.
Negat,2)
ex
Dei
pendere
decreto,
sed
hominum
affectu,
quod
uno
reiecto
alius
eligitur.
Quid
ergo
sibi
vult
illud
:
1)
comme
s'il
estoit
un
receveur
publique.
2)
Et
c'est
merveilles
comment
les
ennemis
de
l'election
de
Dieu
osent
ainsi
mettre
le
fondement
de
salut
en
la
bonne
affection
des
hommes,
veu
que
ceste
sentence
est
tant
expresse:
Que
ce
n'est
point
des
oeuvres
mais
de
Dieu
qui
appelle.
Calvini
opera.
Vol.
VIII
|