49:305
CAPUT
T.
1.
Paulus
vocatus
apostolus
Iesu
Christi,
per
voluntatem
Dei,
et
Sosthenes
frater,
2.
ecclesiae
Dei
quae
est
Corinthi,
sanctificatis
in
Christo
Iesu,
vocatis
sanctis,
una
cum
omnibus
qui
invocant
nomen
Domini
nostri
Iesu
Christi
in
quovis
loco,
tam
sui
quam
nostri:
3.
gratia
vobis
et
pax
a
Deo
patre
nostro,
et
Domino
Iesu
Christo.
1.
Paulus
vocatus.
Hoc
agit
in
omnibus
fere
exordiis
epistolarum
Paulus,
ut
autoritatem
gratiamque
doctrinae
suae
conciliet.
Alteram
sibi
comparat
ex
persona,
quae
illi
a
Deo
imposita
erat,
quia
sit
apostolus
Christi
a
Deo
missus:
alteram
ex
eo
quod
suam
erga
eos
quibus
scribit
dilectionem
testatur.
Facilius
enim
multo
fidem
apud
nos
obtinet,
quem
putamus
nobis
ex
animo
favere,
ac
saluti
nostrae
fideliter
velle
consultum.
Ergo
in
hac
salutatione
autoritatem
sibi
asserit,
quum
se
apostolum
Christi
nominat:
et
quidem
a
Deo
vocatum,
hoc
est,
Dei
voluntate
ordinatum.
Duo
autem
requiruntur,
ut
quis
in
ecclesia
audiatur
docendique
locum
habeat.
Nam
vocatum
esse
a
Deo
oportet
ad
id
munus,
et
in
eo
exsequendo
bona
fide
versari.
Utrumque
hic
sibi
assumit
Paulus.
Nam
hoc
continet
nomen
apostoli,
ut
bona
conscientia
pro
Christo
legatione
fungatur,
et
puram
evangelii
doctrinam
annuntiet.
Sed
quia
nemo
sibi
honorem
usurpare
debet,
nisi
vocatus
sit,
adiungit,
non
temere
se
illuc
irrupisse,
sed
a
Deo
fuisse
constitutum.
Discamus
igitur
haec
duo
coniungere,
quum
scire
volumus
quosnam
habere
debeamus
pro
Christi
ministris:
vocationem
et
fidem
in
officio
gerendo.
Nam
ut
nemo
iure
ministri
titulum
ac
dignitatem
arrogare
potest,
nisi
vocatus:
ita
vocatum
esse
aliquem
non
bufficeret,
nisi
muneri
quoque
suo
satisfaciat.
Neque
enim
ministros
eligit
Dominus,
qui
sint
muta
idola,
aut
vocationis
suae
praetextu
tyrannidem
exerceant,
aut
suam
libidinem
habeant
pro
lege:
sed
praescribit
simul
quales
esse
debeant,
suisque
eos
legibus
adstringit,
denique
eligit
ad
ministerium:
hoc
est,
ne
sint
otiosi
primum
:
deinde
ut
intra
officii
sui
limites
se
contineant.
Proinde
sicut
ex
vocatione
pendet
apostolatus,
ita
re
ipsa
talem
se
exhibeat
necesse
est,
qui
apostolus
vuit
censeri:
imo
qui-
|