55:304  patiatur.  Proinde  haec  summa  est:  quum  nulla  sit  consensio  inter  lucem  et  tenebras,  quamdiu  in  tenebris  ambulamus,  nobis  cum  Deo  esse  dissidium:  illam  ergo,  cuius  meminit,  societatem  aliter  non  constare,  quam  si  nos  quoque  puri  et  lucidi  simus.  Tenebrae  in  eo  non  sunt  Haec  loquendi  forma  valde  est  Iohanni  familiaris,  ut  quod  affirmavit,  contraria  negatione  amplificet.  Ergo  sensus  est,  Deum  eiusmodi  lucem  esse,  ut  nullas  tenebras  admittat.  Unde  sequitur,  eum  odisse  malam  conscientiam,  pollutos  ac  perversos  mores,  et  quidquid  tenebras  sapit.  6.  Si  dixerimus.  Est  quidem  argumentum  a  repugnantibus,  dum  alienos  a  Deo  esse  colligit  qui  in  tenebris  ambulant.  Pendet  tamen  haec  sola  doctrina  ex  altiore  principio:  nempe  quod  Deus  suos  sanctificet.  Neque  enim  nudum  est  praeceptum  quo  sanctam  a  nobis  vitam  exigat:  sed  potius  ostendit,  ad  hoc  quoque  valere  Christi  gratiam,  ut  discussis  tenebris  lucem  Dei  in  nobis  accendat.  Ac  si  diceret,  quod  Deus  se  nobis  communicat,  non  est  inane  figmentum:  sed  necesse  est  ut  vis  et  effectus  huius  societatis  in  vita  reluceat:  alioqui  mendax  erit  evangelii  professio.  Quod  addit,  non  facimus  veritatem,  perinde  valet  ac  si  dixisset,  non  agimus  veraciter:  vel,  non  colimus  verum  et  rectum.  Est  autem  phrasis  illa,  quam  prius  annotavi  esse  illi  in  frequenti  usu.  7.  Si  autem  in  luce  ambulamus.  Nunc  dicit  certum  hoc  esse  symbolum  nostrae  cum  Deo  coniunctionis,  si  illi  simus  conformes.  Non  quod  vitae  puritas  Deum  nobis  conciliet  tanquam  prior  causa:  sed  intelligit  apostolus,  ab  effectu  constare  nos  Deo  esse  unitos,  si  eius  puritas  in  nobis  luceat.  Et  sane  ita  res  habet,  quocunque  accedit  Deus,  sic  eius  sanctitate  omnia  perfundi,  ut  sordes  omnes  abstergat:  extra  eum  vero  nihil  praeter  immunditiem  et  tenebras  nos  habere.  Hinc  patet,  neminem  recte  vivere,  quin  simul  Deo  adhaereat.  Quod  dicit,  societatem  esse  nobis  mutuam,  non  simpliciter  ad  homines  refertur,  sed  Deum  in  una  parte,  nos  autem  in  altera  statuit.  Quaeri  tamen  potest  quisnam  hominum  lucem  Dei  sio  exprimere  possit  in  sua  vita,  ut  exstet  ista  similitudo  quam  requirit  Iohannes.  Nam  hoc  modo  necesse  foret  tenebris  omnino  purum  esse  ac  vacuum.  Respondeo,  huius  generis  loquutiones  ad  captum  hominum  attemperandas  esse.  Itaque  similis  Deo  esse  dicitur,  qui  ad  eius  similitudinem  adspirat,  utcunque  longe  ab  ea  adhuc  absit.  Non  aliunde  petendum  est  exemplum  quam  ex  praesenti  loco.  In  tenebris  ambulat  quisquis  non  regitur  timore  Dei,  nec  pura  conscientia  hunc  finem  spectat,  ut  se  Deo  totum  addicens  eius  gloriam  promovere  studeat.  Ergo  ex  adverso,  qui  sincero  cordis  affectu  vitam  suam  omnesque  eius  partes  exigens  ad  Dei  timorem  et  obsequium,  pure