29:304
dixi
ruminanda
haec
doctrina
est,
et
saepe
iterando
nostris
animis
ingerenda,
quam
vix
ac
ne
vix
quidem
concoquimus,
oportere
a
Deo
depauperari,
imminui
atque
abiici
homines.
Ac
minime
id
quidem
quod
eum
suae
erga
ipsos
munificentiae
poeniteat,
sed
partim
quod
divitiis
atque
opibus
elati
ferocientes
et
tyrannice
illis
adversus
miseros
et
egenos
abutentes,
dignis
a
Deo
poenis
aequum
est
etiam
illos
affligi
:
partim
ut
suam
bonitatem
et
potestatem
erga
fideles
ipsum
invocantes
patefaciat,
quod
in
maximis
angustiis
et
miseriis
suis
ad
se
confugientes
audiat,
atque
etiam
omnibus
illis
eripiat.
Equidem
vero
agnosco
libens
non
quotidie
sic
ista
contingere,
nempe
quod
nobis
non
sit
utile
futurum:
sed
contingentibus
similibus
exemplis,
in
memoriam
haec
revocanda,
ut
hoc
ditescente,
illo
ad
paupertatem
redacto,
hoc
in
altiorem
gradum
evecto,
illo
deiecto,
teneamus
ita
pauperem
et
abiectum
ad
maiorem
modestiam
revocari,
et
contra
improbi
flagitia
non
impunita
relinqui.
Atque
adeo
pauperibus
tot
miserias
atque
calamitates
non
fortuito
ullo
casu
contingere
sed
volente
Deo
immitti.
Idem
etiam
de
honoribus
ac
dignitatibus
atque
de
fortunis
Anna
deinceps
praedicat,
ut
quum
in
his
terris
tot
tantasque
rerum
vicissitudines
atque
conversiones
conspicimus,
ad
Dei
providentiam,
cuncta
in
coelis
et
terris
ex
suae
voluntatis
nutu
regentis
assurgamus,
nihilque
hic
nobis
fortuitum
affingamus:
quod
plerumque
tamen
solemus.
Nam
quoties
eiusmodi
conversiones
accidunt,
qualis
admiratio
et
animi
fluctuatio
mentes
nostras
subit?
Si
quem
virum
opulentum
ad
paupertatem
redactum:
aut
si
quem
ex
summo
dignitatis
gradu
ad
vilem
conditionem
abiectum,
contra
vilis
et
abiectae
conditionis
hominem
in
summam
dignitatem
evectum
intuemur,
nonne
toti
obstupescimus,
et
commovemur?
Quis
ad
Dei
providentiam
assurgit?
quis
admirandam
eius
sapientiam
suspicit?
Tanto
igitur
magis
a
nobis
haec
doctrina
est
meditanda,
quo
tardiores
sumus
atque
hebetiores
:
ut
omnia
licet
sus
deque
ferri
videantur,
nihil
tamen
confusum,
nihil
fortuitum
statuamus,
sed
Deo
gloriam
hanc
tribuamus,
ut
cuncta
illum
ad
trutinam
appendere
norimu8,
triumphos
licet
divitibus
agentibus
et
iis
sese
oblectantibns.
Quin
imo
si
quid
hic
perturbatum
atque
confusum
apparet,
totum
illud
non
sapienti
gubernatori
et
administratori,
sed
oculorum
nostrorum
caligini,
mentisque
nostrae
perturbationi
tribuendum.
Fide
itaque
quod
sensibus
non
possumus
amplectendam.
Atque
in
primis
iustam
istiusmodi
iudiciorum
causam
in
ipsis
hominibus
non
alibi
quaerendam
meminerimus,
quod
honores
summos
adepti,
suaeque
conditionis
obliti,
ipsum
de
solio
Deum
detrahere,
ut
efferantur,
contendant,
et
hanc
ob
causam
merito
Deus
illos
non
modo
|