8:303
303
DE
AETERNA
DEI
304
luit
suam
veritatem:
cur
legem
suam
non
publicavit
et
gentibus?
Our
inclusam
in
angustiis
Iudaeae
tenuit
vitae
lucem?
Quid
sibi
vult
illud
Moysis
(Deut.
4,
8):
Non
esse
gentem
quae
statuta
et
leges
habeat
quibus
regatur,
quemadmodum
populus
ille:
nisi
quod
singulare
privilegium
generis
Abrahae
commendat?
Cui
et
illud
Davidis
encomium
respondet
(Psal.
147,
20):
Non
ita
fecit
ulli
populo,
nec
sua
iudicia
manifestavit
illis.
Nec
omittenda
est
quae
exprimitur
ratio:
quia
dilexerit
Deus
patres,
filios
ab
eo
electos
esse
non
quia
praestantiores
essent:
sed
quia
eligere
eos
in
populum
peculiarem
Domino
visum
est.
(Deut.
4,
37
et
7,
8)
Quid?
An
Paulus
ipse
nesciebat,
se
prohibitum
esse
a
spiritu,
ne
in
Asia
verbum
de
Christo
faceret,
ac
ne
transiret
in
Bithyniam
quo
pergebat?
(Act.
16,
6)
Sed
quia
nimis
prolixa
foret
huius
rei
tractatio,
uno
illo
nunc
ero
contentus:
Deum
post
lucem
vitae
solis
Iudaeis
accensam,
passum
fuisse
gentes
in
ignorantiae
tenebris
per
multa
saecula
errare
(Act.
14,
16):
deinde
speciale
hoc
promitti
ecclesiae
donum,
quod
super
ipsam
orietur
Dominus,
et
gloria
eius
conspicua
illic
erit.
(Iesai.
60,
2.)
Nunc
iactet
Pighius,
Deum
omnes
velle
salvos
fieri,
quum
ne
externa
quidem
doctrinae
praedicatio,
quae
tamen
spiritus
[pag.
96]
illuminatione
longe
inferior
est,
omnibus
sit
communis.
Agitatus
olim
a
Pelagianis
fuit
locus
iste.
Quid
Augustinus
pluribus
locis
respondeat,
dicere
in
praesentia
supersedeo:
nisi
quod
clare
et
breviter
uno
ex
loco
patet,
quam
secure
hanc
obiectionem
contempserit.
Quum
Dominus,
inquit,x)
se
volente
filios
Ierusalem
congregare,
ipsam
noluisse
conqueritur,
an
superata
fuit
ab
infirmis
hominibus
Dei
voluntas,
ut
non
potuerit
facere
potentissimus
quod
volebat?
Et
ubi
erit
omnipotentia,
qua
fecit
quaecunque
voluit
in
coelo
et
in
terra?
Quis
vero
tam
impie
desipiat,
ut
dicat
Deum
malas
hominum
voluntates,
quas
voluerit,
quando
voluerit,
ubi
voluerit,
in
bonum
non
posse
convertere?
Sed
quum
facit,
per
misericordiam
facit:
quum
non
facit,
per
iudicium
non
facit.
Nodum
quidem
nondum
solutum
esse
fateor:
sed
hoc
tamen
extorsi
Pighio,
ne
quis
nisi
sensu
et
iudicio
privatus
credat
arcano
Deo
consilio
statutam
aequaliter
omnibus
salutem
esse.
Caeterum,
sensus
Pauli
cuivis
non
contentioso
satis
facilis
est
ac
dilucidus.
Iubet
solennes
pro
regibus
et
principibus,
qui
cum
imperio
praesunt,
preces
concipi.
Quia
vero
totidem
illo
saeculo
erant
infestissimi
ecclesiae
hostes:
ne
fideles
a
studio
precandi
revocet
desperatio,
mature
occurrit
Paulus,
Deum
omnes
salvos
velle
fieri
dicens,
[pag.
97]
Quis
non
videt
ordinum
hic
geri
mentionem
potius
quam
singulorum
hominum?
Nec
vero
ratione
caret
trita
1)
Enchirid,
ad
Laurent,
cap.
97
et
98.
|