5:303
EPISTOLA
II.
gari
annorum
praescriptionem:
verum
si
huiusce
rei
cognitio
ad
bonos
viros
deferatur,
qui
iustum
potius
et
aequum,
quam
annorum
numerum
expendant,
quo
titulo,
amabo,
vestram
possessionem
defendetis?
Fingamus
vero
apud
Dei
tribunal
hanc
causam
agitari,
quando
et
ad
illius
cognitionem
proprie
pertinet,
nec
inter
homines
melior
reperiri
potest
aut
iustior
arbiter.
Facultates,
quantum
intelligo,
quadrifariam
partitas
habetis.
Nam
partim
decimis,
partim
annuis
aut
agrorum
aut
vectigalium
pensionibus,
partim
blandis
captionibus
(quas
vos
extraordinarias
oblationes),
partim
violentis
exactionibus
(quas
spiritualia
iura
nuncupatis)
constant.
Decimas
quia
lex
mosaica
Levitis
attribuebat,
ad
vos
(leviticum
scilicet
genus)
optima
ratione
nunc
esse
translatas
dicitis.
De
his
ergo
primo
loco
disserendum.
Quanquam
supervacuum,
ac
prope
ridiculum
arbitror,
anxiam
de
iure
decimarum
tecum
disputationem
instituere,
qui
non
ignoras
successionem
istam
cupidorum
hominum
calliditate,
vafre
quidem,
sed
nulla
probabili
causa
excogitatam.
Nam
quod
ex
apostolo
(Hebr.
7,
12)
citant,
translato
sacerdotio,
legis
translationem
necessario
sequutam,
id
quam
infirmum
sit
et
evanidum,
ostendere
piget.
Ad
Christum
sane
transiit
Aaronis
sacerdotium,
cuius
beneficio
non
certus
rasorum
numerus,
sed
universa
sine
exceptione
fidelium
natio
in
regale
sacerdotium
assumpta
fuit.
Quid
hoc
ad
nescio
quos
pseudolevitas?
quibus
ne
postrema
quidem
subsellia
in
Dei
populo
concedimus.
Quod
si
in
Levitarum
vices
subierunt,
eadem
qua
ipsi
fuerunt
conditione:
cur
praeter
decimas
tot
possessiones
absorbere,
tantam
undique
rerum
varietatem
corradere
sibi
permittunt?
Ea
enim
lege
huiusmodi
portio
Levitis
assignabatur,
ne
pedem
terrae
praeter
domicilium
possiderent
(Ios.
14,
3
et
alibi).
Cur
vini
usum
tam
benigne
ac
liberaliter
sibi
indulgent,
quod
Levitis
gustare
non
licebat?
Facessant
ergo
nugae
istae:
quas
tametsi
refutatione
indignas
ducebam,
quia
tamen
video
imperitis
fumos
offundere,
verbo
uno
[pag.
7
ll
attingere
necesse
habui.
Equidem
si
quibus
ordo
iste
approbetur,
ut
quemadmodum
apud
Israelitas
decimis
alebantur
Levitae,
ita
in
populo
etiam
christiano
decimae
colligantur,
quae
in
alimenta
pastorum
conferantur,
et
pauperum,
nihil
reclamo:
quin
potius
eorum
sententiae
meum
quoque
calculum
addo;
quandoquidem
alicunde
certe
desumi,
quod
ad
sustentandos
ecclesiarum
ministros
impendatur,
necesse
est.
Nec
expedire
mihi
videtur,
quod
aequissime
constitutum
fuerit,
sine
causa
innovari:
modo
ne
ius
illud
leviticum
falso
praetendatur,
et
ecclesiastici
pastoris
stipendium,
non
decimarum
fertilitate,
sed
apostoli
praescripto
definiatur,
ut
sit
necessariis
vitae
subsidiis
contentus.
Caeterum
quum
in
hos
usus
destinantur
decimae,
simul
arcentur,
velut
positis
repagulis,
omnes
isti
pigri
ventres,
qui
se
illis
nunc
|