7:302
in
sinum
suum
reciperent?
Neque
haec
dico
ut
eum
excludam.
Scio
enim
nos
omnes,
qui
puram
evangelii
doctrinam
sequimur,
in
tanta
esse
gratia
apud
Sorbonicos,
ut
potius
in
odium
nostri
eum
recepturi
sint.
Utinam
vero
iam
sederet
in
eorum
gremio,
ut
domi
haberent
qui
eos
exerceret,
ne
otio
suo,
sicuti
faciunt,
ad
pios
vexandos
tam
prolixe
abuterentur.
Sed
non
facient,
scio.
Nihilo
enim
minus
quam
ego
eum
pro
Ismaele
habent,
cui
sit
fatale
omnes
habere
adversarios
quocunque
accesserit.
Nam
fpag.
2o]
et
Abbas
sancti
Vincentii,
quo
duce
gloriatur,
nihil
non
tentavit,
quo
eum
domo
sua
abigeret:
tanto
eius
fastidio
captus
fuerat;
et
quum
strenue
operam
suam
venditaret
papistis,
vix
reperiebatur
in
tota
urbe
qui
calceos
illi
daret.
Sed
tamen
quoquo
modo
illi
cedat
suum
studium,
incipiamus
eius
mendaciis
nudam
ac
simplicem
veritatem
opponere.
Genevam
se
venisse
dicit,
et
inde
mox
transsilit
ad
disputationem
quae
longo
post
tempore
habita
est.
Quid
autem
interea
rerum
egerit,
vel
oblivione
praetermittit
vel
data
opera,
quum
tamen
multa
sint
quae
non
parum
ad
rem
faciunt.
Statim
enim
vulgatum
in
urbe
fuit
quemdam
Galliae
episcopum
adventasse.
Si
negat
hoc
fuisse
a
se
profectum,
negare
tamen
non
poterit
quin
illo
vulgi
errore
sibi
valde
placuerit.
Dum
autem
falsae
illius
gloriae
usura
fruitur,
ecce
nunciatur
ecclesiae
puellam
in
eius
cubiculum
nimis
familiariter
intrare,
famulum
eius,
veritum
ne
quid
turbarum
oriretur,
de
ea
re
clam
fuisse
conquestum.
Iam
primo
congressu
graviter
eum
admonuerat
Farellus,
ut
Christo
vere
aliquando
servire
inciperet,
ac
compensare
vitae
integritate,
sancto
zelo
et
bonis
exemplis,
studeret
ante
actae
vitae
defectus.
Sciebat
enim
qualis
fuisset
in
Gallia.
Tunc
autem
accitus
fuit
et
serio
cum
eo
expostularunt
fratres,
quod
ne
coactus
quidem
assuescere
posset
ad
bene
vivendum.
Ac
se
quidem
[pag.
21]
purgavit
fortiter
deierando.
Sed
quia
facere
non
poterat
quin
suspecta
esset
bonis
puellae
consuetudo,
improbis
autem
obtrectandi
ansam
praeberet,
denunciatum
fuit
ut
ab
ea
abstineret.
Atque
ut
omnibus
innotescat
quam
pura
eius
conscientia
fuerit,
signum
unum
proferam,
unde
facile
cuivis
erit
iudicium
facere.
Semel
accidit
ut
Viretus
pro
concione
in
scortationem
inveheretur.
Quum
institutus
esset
iam
de
ea
re
sermo,
forte
Carolus
templum
ingreditur.
Audit
scortatores
parum
blande
tractari.
Fremit
tacitus,
dissimulat
tamen
iracundiam
usque
dum
redierit
domum.
At
vixdum
ingressus
ita
bilem
aliquamdiu
suppressam
uno
impetu
totam
effudit,
ut
stuperent
qui
aderant.
Nam
oculis
infiammatis,
ore
spumante,
prope
deficiente
anhelitu,
exclamare
coepit:
Itane?
ut
me
semper
pungant?
ut
semper
lancinent?
Ego
vero
me
ulciscar.
Nam
ut
illis
stomachum
moveam,
|