55:302
sermonem
proferre
coepit,
vis
illa,
quae
prius
abscondita
latebat,
sese
in
creaturas
diffudit.
Iam
haec
aliqua
fuit
manifestatio:
sed
apostolus
alio
respicit,
nempe
quod
tunc
demum
manifestata
fuerit
vita
in
Christo,
quum
ipse
carne
nostra
indutus
partes
redemptionis
implevit.
Tametsi
enim
eiusdem
vitae
patres,
etiam
sub
lege,
socii
ac
consortes
fuerunt:
scimus
tamen
sub
spe,
quae
revelanda
erat,
fuisse
conclusos.
Necesse
illis
erat,
vitam
a
morte
et
resurrectione
Christi
petere
:
atqui
res
erat
non
solum
procul
remora
ab
oculis,
sed
mentibus
etiam
abscondita:
pendebant
igitur
a
spe
revelationis,
quae
suo
demum
tempore
subsequuta
est.
Non
poterant
quidem
vitam
obtinere,
nisi
sibi
aliquo
modo
manifestatam:
sed
inter
nos
et
illos
magnum
est
discrimen:
quia
quem
ipsi
obscure
sibi
promissum
in
figuris
quaerebant,
nos
iam
exhibitum
quasi
manibus
tenemus.
Caeterum
consilium
apostoli
est,
tollere
opinionem
novitatis,
quae
minuere
evangelii
dignitatem
poterat.
Qua
ratione
dicit,
non
coepisse
nunc
demum
vitam,
utcunque
nuper
apparuerit:
quia
perpetuo
fuit
apud
patrem.
3.
Quod
vidimus
et
audivimus,
annuntiamus
vobis:
ut
et
vos
societatem
habeatis
nobiscum,
et
societas
nostra
sit
cum
patre
et
cum
filio
eius
Iesu
Christo.
4.
Et
haec
scribimus
vobis,
ut
gaudium
vestrum
sit
completum.
5.
Et
haec
est
promissio
quam
annuntiamus
vobis,
quod
Deus
lux
est,
et
tenebrae
in
eo
non
sunt
ullae.
6.
Si
dixerimus
quod
societatem
habemus
cum
eo,
et
in
tenebris
ambulamus,
mentimur
et
veritatem
non
facimus.
7.
Si
autem
in
luce
ambulamus,
sicut
ipse
in
luce
est,
societatem
habemus
inter
nos
mutuam
:
et
sanguis
Iesu
Christi
filii
eius
emundat
nos
ab
omni
peccato.
3.
Quod
vidimus.
Iam
tertio
repetit
illud
suum
vidisse
et
audisse,
ne
quid
desit
ad
solidam
suae
doctrinae
certitudinem.
Atque
id
diligenter
notandum
est,
delectos
esse
a
Christo
evangelii
praecones,
qui
idonei
ac
fidi
eorum
omnium,
quae
dicturi
erant,
testes
esse
possent.
Simul
etiam
de
animi
sui
affectu
testatur:
quia
non
alia
ratione
moveri
se
dicit
ad
scribendum,
nisi
ut
eos,
quibus
scribit,
ad
societatem
inaestimabilis
boni
invitet.
Unde
patet
quantam
habeat
salutis
ipsorum
curam.
Quod
ad
conciliandam
fidem
non
parum
valet:
nimis
enim
ingrati
sumus,
si
eum
recusamus
audire,
qui
felicitatis,
quam
adeptus
est,
partem
communicare
nobiscum
optat.
Fructum
deinde
exprimit
qui
ex
evangelio
percipitur:
nempe
ut
coniuncti
simus
Deo
et
filio
eius
Christo
:
in
quo
summum
bonum
consistit.
Hoc
secundum
membrum
addi
oportuit,
non
modo
ut
pretiosam
et
amabilem
redderet
evangelii
doctrinam,
sed
etiam
ut
ostenderet,
non
in
alium
finem
eos
sibi
cupere
socios,
nisi
ut
Deo
adduceret,
atque
|