5:302
ditie
abluimur
omnes,
conspuitur,
si
tota
redemptio
morte
eius
acquisita
dissipatur,
si
coena,
qua
nobis
mortis
suae
memoriam
commendavit,
profanatur,
si
Dei
maiestas
erecto
in
eius
locum
idolo
deiicitur:
viderint
qui
faciendis
missis
sumptus
suppeditant,
qua
satis
speciosa
ratione
purgare
se
possint,
quo
minus
istorum
omnium
rei
agantur,
quibus
occasionem
scientes
ac
volentes
praebent.
Si
denique
nullum
a
missa
blasphemiae
genus
abest,
quo
Dei
Christique
gloria
possit
obscurari,
viderint
quoties
sacrificulum
ad
altare
mittunt,
an
non
triumphum
apparent,
quo
totum
Christi
regnum
a
Satana
traducatur?
In
hunc
modum
si
Christum
cum
sua
cruce
ludibrio
habere,
et
prostituere
homini
christiano
nefas
non
est,
nihil
erit
quod
non
liceat.
Imo
vero
mille
potius
mortes
oppetendae,
quam
tale
probrum
sacrosancto
Christi
nomini,
nostra
culpa,
aliquando
inuratur.
Quis
enim
eo
intercessore
confidant,
quem
suo
sacerdotio,
hoc
est
intercedendi
munere,
quotidie
spoliet?
Quis
aeternam
sui
sanctificationem
reponat
in
unica
1)
Christi
oblatione,
quam
suppositis
aliis
assidue
inducit
ac
obliterat?
Quis
suarum
sordium
ablutionem
speret
a
Christi
sanguine,
quem
porcis
conculcandum
proiicit?
Quis
spem
beatae
vitae
ex
Christi
morte
concipiat,
cuius
fructum
alio
ut
transferat,
eam
tota
sua
virtute
enervat?
Quis
se
Christi
participatione,
extra
quam
non
nisi
mors
est,
vivere
cogitet,
qui
sacram
eius
communicationis
tesseram
disrumpit?
Quam
conscientiae
securitatem
ad
Dei
tribunal
afferat
ille,
qui
eius
gloriam,
quam
illibatam
sibi
uni
servari
poscit,
ad
idolum
traductam
procuret?
Atqui
in
eo
corde,
cui
sint
illa
omnia
ablata,
quae
vel
fidei
vel
pietatis
scintilla
restare
potest?
Illas
praeterea
satisfactiones
dum
mercantur,
quibus
a
cruciatu
solvantur
mortuorum
animae,
mirum
nisi
probe
intelligunt,
quam
flagitiosa
in
Christum
perfidia
sese
obstringant.
Quotquot
enim
animarum
salutem
pretio
nundinantur,
eos
veram
illam
ac
unicam,
quae
non
auro
aut
argento,
sed
pretioso
Christi
sanguine
constitit,
redemptionem
abnegare,
certo
certius
est.
Iam
neminem
fore
existimo,
cui
quidem
in
aliqua
frontis
[pag.
70]
particula
pudor
haereat,
qui
conscientiae
innocentiam
in
tenendis
profanis
illis
sacerdotiis
testari
ausit:
quorum
quae
purissima
videntur,
tantum
exsecrabilis
nequitiae
secum
trahunt.
Nunc
ad
te,
o
vir
eximie,
aliosque
in
universum
omnes,
qui
in
papae
regno
locum
aliquem
beneficii
nomine
obtinent,
orationem
meam
refero.
Quidquid
proventus
annuatim
inde
ad
vos
redit,
qua
conscientia
usurpare
audeatis,
quaero.
Si
in
cancellis
vestratium
iudiciorum
haec
disputatio
versaretur,
scio
ad
obtinendum
satis
superque
esse,
alle-
1)
una,
1576
seqq.
|