41:302
scurum
,
et
ideo
opus
habere
summa
attentione
efc
non
vulgari.
Primo
igitur
hoc
tenendum
est,
incipere
tempus
de
quo
nunc
angelus
loquitur,
ab
ultima
templi
vastatione.
Contigit
autem
vastatio
illa
simul
ac
promulgari
coepit
evangelium.
Deus
enim
tunc
templum
illud
deseruit,
quia
ad
tempus
conditum
fuerat,
et
erat
umbratile,
deinde
Iudaei
sic
totum
foedus
exinanierant,
ut
nulla
esset
vel
in
templo,
vel
in
gente,
vel
in
terra
ipsa
sanctitas.
Quod
restringunt
quidam
ad
vexilla
Tiberii,
quae
erexit
in
summo
templi
fastigio,
alii
ad
statuam
Caligulae,
iam
ante
dixi
videri
mihi
nimis
coactum.
Non
dubito
igitur
angelum
hic
loqui
de
templi
profanatione,
quae
contigit
post
Christum
patefactum,
ubi
scilicet
cessarunt
sacrificia,
et
umbrae
legis
abolitae
sunt.
E
tempore
igitur
quo
ablatum
fuerit
iuge
sacrificium,
id
est,
a
tempore
quo
Christus
suo
adventu
umbras
legales
abolebit,
ut
iam
fas
non
sit
Deo
offerre
illic
sacrificia.
Ab
illo
igitur
tempore.
Deinde,
a
tempore
quo
posita
fuerit
abominatio
obstupefaciens.
Nam
sequuta
est
Dei
vindicta
templi
profanationem.
Iudaei
nunquam
putassent
finem
esse
impositum
suis
caeremoniis,
sed
semper
fuissent
gloriati
in
externo
illo
cultu,
nisi
Deus
palam
et
ante
oculos
comprobasset,
sibi
non
placere
amplius
sacrificia,
nec
totum
illum
cultum
umbratilem
:
ideo
Hierosolymam
et
templum
exposuit
gentium
libidini.
Haec
igitur
fuit
abominatio
obstupefaciens
quae
posita
est,
nempe
clarum
testimonium
vindictae
Dei,
ut
Iudaei
confusi
non
amplius
iactarent
suum
templum
vel
sanctitatem
eius.
Ergo
ab
Ulo
tempore
erunt
dies
mille,
inquit,
ducenti
et
nonaginta.
Dies
hi
efficiunt
triennium
et
dimidium
annum.
Sed
non
dubito
quin
allegorice
semper
loquatur
angelus:
sicuti
antea
posuit
annum
unum,
et
duos
annos,
et
dimidium
anni,
pro
longo
temporis
tractu
et
felici
exitu,
ita
nunc
ponit
dies
mille,
ducentos,
et
nonaginta.
Et
qua
ratione?
Nempe
videmus
quid
nobis
contingat,
ubi
molestiae
aliquae
nos
urgent.
Si
aegrotus
decumbat,
non
dicet,
Hic
iam
fui
mensem
unum,
sed
agitur
annus.
Non
dicet,
Hic
fui
per
tres
dies,
sed
iam
per
triginta,
per
sexaginta
hic
misere
langueo.
Angelus
ergo
data
opera
hic
dies
posuit
pro
annis,
quasi
diceret,
Quamvis
tempus
illud
videri
possit
immensum,
et
sua
diuturnitate
possit
terrere,
et
etiam
prosternere
animos
piorum,
tamen
sustinendum
est.
Numerentur
dies
mille,
et
ducenti,
et
nonaginta,
tamen
non
est
cur
filii
Dei
in
tanto
isto
numero
desperent,
quia
semper
redire
debent
ad
illud
principium,
Si
ad
tempus
et
tempora
maneant
eos
afflictiones,
sequi
tamen
postea
dimidium
temporis.
Deinde
adiungit,
Beatus
qui
exspectaverit,
et
attigerit
usque
ad
dies
mille,
et
trecentos,
et
triginta
quinque.
In
numeris
non
sum
Pythagoricus,
et
qui
nimis
subtiliter
exponunt
hunc
locum,
nihil
aliud
quam
ineptiunt
in
suis
specula-
|