29:302
adiuvari
re
ipsa
docemur.
Porro
non
abs
re
vitae
ac
mortis
Anna
meminit:
nam
si
quadam
ex
parte
tantum
imminueremur,
non
esset
Dei
erga
nos
favor
ac
benevolentia
adeo
conspicua.
Velut,
si
levi
morbo
quis
affectus
convalescat,
levius
pluma
beneficium
id
videbitur:
at
si
cum
gravi
morbo
colluctatus,
et
iam
alterum
in
cimba
pedem
habens
valetudini
restituatur,
tum
nisi
prorsus
hebescat,
fateri
ipsum
oportebit
se
vitam
a
Deo
quasi
iam
perditam
recuperasse.
Quamobrem
ut
ad
vitam
deveniamus,
ante
oculos
mortem
obversari
necesse
est.
Atque
adeo
quum
nobis
haec
Deus
in
ecclesia
sua
proponat,
agite,
ne
miremur
si
quando
non
tantum
imminuimur
ac
deiicimur
a
Domino,
verum
etiam
depressis
cervicibus
veluti
pedibus
calcati
premimur
aque
opprimimur:
sed
eo
magis
coram
ipso
deiiciamur,
et
humiliemur
:
salutare
nobis
enim
istud
est.
Cavendum
itaque
ne
quaestibus
ex
mollitie
nimium
indulgeamus,
causas
cur
a
Deo
sic
tractemur
non
agnoscentes:
sed
potius
quoties
nos
paene
opprimi
ac
velut
in
inferos
redigi
contigerit,
animis
nostris
huius
sententiae
subeat
recordatio,
Dei
iustitiae
conveniens
esse
nos
ad
mortem
usque
deducere:
quum
praesertim
tantus
sit
humanae
naturae
stupor
ut
non
nisi
durissimis
castigationibus
et
terrore
mortis
commoveatur,
et
ad
Deum
agnoscendum
adigatur.
Verum
enimvero
contra
sperandum
etiam
eum
qui
ad
mortem
deducit,
vitae
nos
restituturum
:
ut
in
ipsa
morte
vitam
confidenter
exspectemus,
et
in
gravissimis
afflictionibus
divinum
auxilium
ne
desperemus.
Neque
vero
solius
mortis,
sed
etiam
sepulcri
meminit,
Dei
potentiam
et
auxilium
ut
tanto
magis
magnifaciat.
Morti
enim
proximum
aliquem
esse
fieri
potest,
necdum
tamen
adhuc
ita
mortuum
atque
si
in
sepulcro
iaceret,
quod
e
vivis
tunc
sublatus
omnino
foret,
quum
sepultura
mortis
sit
confirmatio.
Itaque
docet
Anna
Deum
non
tantum
punire
et
affligere
homines,
sed
ita
deiicere
ut
in
ipsum
usque
sepulcrum
demittat,
quasi
dicat
Deo
ictus
ingeminante
non
modo
nos
instar
mortuorum
esse,
sed
cadaverum
in
cinerem
ac
pulverem
redactorum.
Magis
itaque
magisque
hoc
dicto
confirmamur,
et
in
spem
erigimur,
ut
licet
nos
Deus
ita
flagellet
ut
paene
deficiamus
et
in
nihilum
redigamur,
ne
tamen
animum
despondeamus,
sed
patienter
restitutionem
atque
vivificationem,
eius
potentia
freti,
praestolemur.
Nam
qui
mundum
ex
nihilo
creavit,
qui
perditum
restituit,
quomodo
nos
mortuos
non
revocaret
vitaeque
redderet?
Neque
vero
cogitandum
sepulturam
nostram
illi
remoram
ullam
iniicere
posse,
sed
potius
illud
prophetae
mentibus
nostris
altius
infigendum,
Iehovae
Domini
esse
egressus
ex
morte:
quibus
verbis
docemur
nos
licet
sexcentis
mortibus
obrutos,
posse
tamen
ipsius
immensa
postestate
vivificari:
et
licet
oppressos,
innumeris
modis,
quos
Deus
habet
in
|