8:301
301
PRAEDESTINATIONE.
302
rati,
eos
spe
veniae
erigit,
ut
remedio
sentiant
locum
esse.
Ita
rursum
promissiones,
quae
omnes
ad
salutem
invitant,
non
simpliciter
nec
praecise
quid
in
arcano
suo
consilio
statuerit
Deus,
sed
quid
omnibus
ad
fidem
et
poenitentiam
adductis
facere
paratus
sit,
demonstrant.
Atqui,
hoc
modo
duplex
affingitur
Deo
voluntas,
qui
adeo
varius
non
est,
ut
ne
minima
quidem
in
eum
cadat
obumbratio.
Quid
hoc,
inquit
Pighius,
aliud
esset,
quam
hominibus
illudere,
si
Deus,
quod
non
vult,
velle
se
profiteatur?
Si
coniunctim,
ut
par
est,
legantur
haec
duo:
Volo
ut
conversus
peccator
vivat:
nullo
negotio
calumnia
illa
diluitur.
Conversionem
exigit
a
nobis
Deus:
eam
ubicunque
invenit,
promisso
vitae
praemio
non
frustratur.
Vitam
ergo
velle
dicitur
Deus,
qualiter
et
poenitentiam.
Hanc
autem
vult,
quia
verbo
suo
omnes
ad
eam
invitat.
Caeterum,
id
cum
arcano
ipsius
consilio
non
pugnat,
quo
nonnisi
suos
electos
convertere
decrevit.
Neque
propterea
[pag.
92]
varium
censeri
fas
est,
quia
tanquam
legislator
omnes
externa
vitae
doctrina
illuminet,
ad
vitam
omnes
priore
modo
vocet:
hoc
autem
altero
quos
vult
adducat,
tanquam
pater
regenerans
spiritu
filios
duntaxat
suos.
Certum
quidem
est,
nec
homines
suopte
instinctu
ad
Dominum
converti,
nec
conversionis
donum
omnibus
commune
esse.
Est
enim
hoc
unum
ex
duobus
capitibus
foederis,
quod
Deus
non
nisi
cum
filiis
suis
et
electo
populo
facturum
se
promittit:
ut
leges
suas
in
eorum
corda
inscribat.
Desipiet
enim
si
quis
dicat,
generaliter
hoc
omnibus
promitti:
Percutiam
cum
ipsis
foedus,
non
quale
percussi
cum
patribus
eorum:
sed
leges
meas
cordibus
eorum
inscribam
(Ierem.
31,
33).
Ad
dignos,
vel
proprio
motu
rite
praeparatos
restringere,
non
minus
crassae
inscitiae
foret:
quum
Dominus
eos
alloquatur,
quibus
corda
lapidea
prius
erant:
quemadmodum
ex
altero
propheta
liquet
(Ezech.
36,
26).
Communem
omnium
contumaciam
esse
dico,
nec
cuiusquam
affectum
esse
ad
obsequium
Dei
flexibilem,
donec
ipse
dederit
quod
iubet.
Cur
enim
vocamur
novae
creaturae,
nisi
quia
Dei
sumus
factura,
creati
ad
omne
opus
bonum
(Ephes.
2,
10.
2.
Cor.
5,
17)?
Obsecro,
qualis
ista
et
quam
iniqua
partitio
erit,
si
Deus
mortales
nos
homines
creet,
sibi
quisque
ad
iustitiam
et
coelestem
vitam
sit
creator?
Nam
hoc
modo
sibi
haberet
Deus
caducae
[pag.
93]
gratiae
l)
laudem:
quod
longe
praestantius
est,
in
sortem
nostram
cederet.
Atqui,
circumcidere
hominum
corda,
opus
Dei
esse
scriptura
affirmat:
(Deut.
30,
6)
nec
alteri
regeneratio
tribuitur:
unde
et
passim
quod
in
homine
ad
imaginem
Dei
reformatum
est,
spiritus
nuncupatur.
Hortatur
quidem
nos
subinde
Dominus
ad
poeni-
1)
de
ceste
Tie
corruptible
et
caduque.
|