7:301  301  CALUMNIAS.  302  ditur.  Ac  initio  multum  in  eo  laborat  ut  appareat  factam  sibi  esse  iniuriam  ab  iis  qui  ex  contubernio  yenerandae  facultatis  theologiae  Parisiensis  eum  iampridem  expulerunt.  Quod  ego  credi  facile  patior:  tantum  abest  ut  multum  laboris  in  refellendo  sumam.  Nam  et  tali  sodalitio  dignus  erat;  et  si  illic  mansisset,  non  inquinasset  ecclesiam  Dei  adyentu  suo.  Quanquam  si  quis  totam  eius  vitam  compertam  habeat,  agnoscet  eum  vere  alterum  esse  Ismaelem,  cuius  manus  contra  omnes,  et  contra  quem  sint  manus  omnium,  [pag.  18]  Qui  diligentius  inquiret,  reperiet  hanc  solam  fuisse  causam  cur  ab  aliis  hostiliter  vexatus  fuerit,  ab  aliis  contemptus,  ab  aliis  calcatus,  nunquam  autem  ad  ullum  honoris  gradum,  oblatis  saepe  ad  manum  praeclaris  occasionibus,  pervenire  potuerit,  quum  tamen  maiore  contentione  quam  ullus  alius  ambiret,  interea  autem  plerique  sodales  eius,  qui  nullis  aut  tenuibus  adiumentife  videbantur  instructi,  nullo  negotio  emergerent.  Tanta  semper  in  homine  arrogantia  fuit  tantusque  fastus,  ut  omnes  boni  simul  ac  mali  ab  eius  consuetudine  abhorrerent,  simul  ac  gustum  aliquem  illius  ceperant.  Deinde  quantum  potest  placare  studet  magistros  nostros,  quod  aliquando  ad  Lutheranos  transierit,  et  reditionem  in  gratiam  paulatim  molitur.  Quod  si  obtinuerit  non  equidem  invideo:  miror  magis  eum  adhuc  sperare  aliquid,  re  toties  frustra  tentata,  praesertim  quum  iam  tot  experimentis  didicerint  perfidum  esse  transfugam  et  proditorem.  Nam  quod  Christi  doctrinam  rabiose  nunc  insectatur,  gaudent  ipsi  quidem  et  libenter  abutuntur  eius  improbitate,  sed  inde  magis  ac  magis  perspiciunt  quam  sceleratus  sit  nebulo,  qui  in  hominum  gratiam  instar  Prothei  subinde  se  transformet.  Quin  etiam  nunquam  efficiet,  etiam  si  se  in  omnes  formas  verterit,  ut  hanc  persuasionem  revellat  ex  eorum  animis,  ipsum  interiore  animi  sensu  probare  Lutheranorum,  ut  vocant,  doctrinam.  Meminerunt  [pag.  19]  ut  iam  ante  annos  viginti  labefactare  sanctae  matris  Sorbonae  dogmata  conatus  sit;  ut  deinde,  quia  exterminatum  se  ab  eorum  sodalitio  dolebat,  recantare  paratus  fuerit  ac  veniam  omnium  petere,  quo  se  illis  reconciliaret.  Meminerunt  semper  suspectam  sibi  fuisse  eius  simulationem,  et  postea  evidentibus  signis  deprehensam.  Meminerunt  quam  professionem  e  Gallia  expulsus  ediderit.  Meminerunt  in  Galliam  per  cuniculos  reversum  lacerare  pro  suggestu  eam  doctrinam,  cuius  professor  ac  defensor  triduo  ante  fuerat.  Iam  intelligent  quibus  conditionibus  se  iterum  ad  nos  receperit.  Ut  sint  valde  stupidi,  non  tamen  adeo  sunt  faciles,  ut  sibi  illudi  ab  eo  patiantur.  Quid  quod  iam  ante  decennium,  quum  suam  nequitiam  ex  decima  parte  nondum  prodidisset,  inexorabiles  adversus  eum  fuerunt?  Nunc  utriusque  partis  ter  desertorem,  ter  transfugam,  ter  proditorem