29:301  301  IN  I.  LIB.  SALUEL.  CAP.  L  302  nobis  est  iustitia  et  bonitate  sua  spoliantes,  quum  eius  in  nos  beneficia  ad  ipsius  ecclesiae  utilitatem  et  aedificationem  non  referimus,  quum  denique  tam  liberalem  datorem  non,  ut  par  erat,  agnoscimus?  Pergit  Anna,  docetque  Iehovam  morte  afficere  et  in  vitam  restituere;  demittere  in  sepulcrum  et  educere,  quorum  idem  cum  superioribus  est  scopus  ac  finis,  ut  nimirum  tot  tantasque  in  his  terris  conversiones  atque  mutationes  esse  totidem  divinae  potentiae,  minime  quidem  illius  confusae,  sed  cum  summa  iustitia  coniunctae,  testimonia  esse  sciamus.  Ergo  Anna  hic  rectitudinem  divinorum  operum  celebrare  instituit:  quam  in  eo  primum  agnoscit,  ut  supra  diximus,  quod  Deus  famelicos  saturet,  nempe  quod  ad  ipsum  confugiant,  illorumque  Deus  preces  exaudiat:  contra  vero  saturos  et  bonis  suis  elatos,  a  Deo  aversos  bonis  spoliet  et  exuat.  Atque  haec  aliqua  est  Dei  iudiciorum  pars,  quod  hi  quidem  depauperentur,  illi  vero  ditescant:  sequitur  altera:  Iehovam  morte  afficere  et  vitae  reddere.  Commune  quidem  istud  tam  fidelibus  quam  incredulis,  sed  hoc  in  Dei  filiis  maxime  nobis  et  praecipue  est  considerandum.  Non  abs  re  igitur  Deus  morte  afficere  vitaeque  contra  reddere  dicitur:  vitam  enim  mors  praecedat  necesse  est:  vitae  vero  nomine  quamlibet  diminutionem  intelligit.  Nam  bene  et  feliciter  res  suas  agentes,  vivere,  contra  declinantes  et  in  pauperiem  ruentes,  imminui  et  veluti  mori  dicuntur.  Atque  in  hanc  sententiam  Paulus  dicens  oportere  nos  esse  mundo  mortuos,  non  de  solis  mundanis  voluptatibus  ac  deliciis,  sed  de  iis  omnibus  quae  caducam  et  fragilem  hanc  vitam  spectant  loquitur.  Sic  magnos  honores  in  hoc  saeculo  assequutos  et  sese  illis  pascentes  Deus  deprimit  et  abiicit,  ne  in  altum  cum  rebellione  et  contumacia  efferantur.  Sic  magnis  opibus  suis  gloriantes  iisdem  spoliat,  vel  de  iis  diminuit,  ne  lethales  possessoribus  fiant.  Quare  mortis  nomine  merito  Anna  quamlibet  imminutionem  et  quidquid  pedetentim  ad  mortem  deducit  complectitur,  sicut  contra  vitae  nomine  quemlibet  felicem  ac  prosperum  rerum  successum,  ac  quidquid  hominem  rebus  optatis  fruentem  contentum  efficere  sua  sorte  potest.  Hane  vero  sententiam  etiam  ad  ipsos  incredulos  dixi  pertinere:  sed  rerum  quae  hic  tractantur  series  ostendit  plus  satis  Deum  velle  suis  nominatim  applicari.  Quid  ita?  nempe  ne  elati  Deum  longe  a  tergo  relinquant.  Nam  si  ex  animi  sententia  cuncta  nobis  succederent,  et  omnia  consilia  nostra  ad  exitum  optatum  perduceremus,  nae  Dei  maiestatem  ne  hiii  quidem,  ut  ita  dicam,  faceremus.  Quare  optimum  est  deiici  ab  ipso,  ut  deinceps  restituti  beneficam  ipsius  manum  agnoscamus.  Si  semper  in  infantia  maneremus,  nullae  nobis  incedendi  vires  essent,  sed  adultiores  facti  Dei  virtute  nos  confirmatos  agnoscimus,  eiusdemque  nos  auxilio  quotidie