1:301  CAP.  I.  DE  COGNITIONE  DEI.  A  14;  B  12;  C  12.]  ritus  magisterium  fastuosissime  1)  obtendentes,  lectionem  ipsi  omnem  respuunt,  et  eorum  irrident  simplicitatem,  qui  emortuam  et  occidentem,  ut  ipsi  vocant,  literam  adhuc  consectantur.  Sed  velim  ab  ipsis  scire,  quisnam  sit  iste  spiritus,  cuius  afflatu  eo  sublimitatis  evehuntur,  ut  scripturae  doctrinam,  ceu  puerilem  et  humilem,  despicere  ausint?  Nam  si  Christi  spiritum  esse  respondent,  perquam  ridicula  est  eiusmodi  securitas:  siquidem  apostolos  Christi,  aliosque  in  prima  ecclesia  fideles,  non  alio  spiritu  illuminatos  fuisse,  ut  opinor,  concedent.  Atqui  nullus  eorum  verbi  Dei  contemptum  inde  didicit,  sed  unusquisque  potius  maiore  reverentia  imbutus  fuit;  quemadmodum  eorum  scripta  luculentissime  testantur.  Deinde  et  hoc  mihi  responderi  ab  ipsis  velim,  an  alium  hauserint  spiritum  ab  eo  quem  discipulis  suis  Dominus  promittebat?  Tametsi  extrema  insania  vexantur,  non  tamen  eos  tanta  vertigine  puto  raptari,  ut  id  iactare  ausint.  Qualem  autem  fore  promittendo  denuntiabat?  nempe  qui  non  a  se  ipso  loqueretur,  sed  suggereret  eorum  animis  et  instillaret  quae  ipse  per  verbum  tradidisset  (Ioan.  16,  13).  Non  ergo  promissi  nobis  spiritus  officium  est,  novas  et  inauditas  revelationes  confingere,  aut  novum  doctrinae  genus  procudere,  quo  a  recepta  evangelii  doctrina  abducamur:  sed  illam  ipsam,  quae  per  evangelium  commendatur,  doctrinam  mentibus  nostris  obsignare.  35.  Unde  facile  intelligimus,  scripturae  et  lectioni  et  auscultationi  esse  studiose  incumbendum,  si  quem  a  spiritu  Dei  usum  ac  fructum  percipere  libet.  Contra  vero,  si  quis  spiritus,  praeterita  verbi  Dei  sapientia,  aliam  doctrinam  nobis  ingerit,  eum  merito  vanitatis  ac  mendacii  suspectum  esse  debere.  Quid  enim?  Quum  se  satanas  in  angelum  lucis  transfiguret,  quam  autoritatem  habebit  apud  nos  spiritus,  nisi  certissima  nota  discernatur?  Et  sane  perspicue  nobis  designatus  est  voce  Domini:  nisi  quia  sponte  in  suum  exitium  errare  affectant  miseri  isti,  dum  spiritum  a  se  ipsis  potius,  quam  ab  ipso,  quaerunt.  At  vero  indignum  esse  causantur,  spiritum  Dei,  cui  subiicienda  sunt  omnia,  scripturae  subiacere.  Quasi  vero  sit  hoc  ignominiosum  spiritui  sancto,  sibi  esse  ubique  parem  et  conformem,  sibi  per  omnia  constare,  nusquam  variare.  Equidem,  si  ad  humanam,  vel  angelicam,  vel  alienam  quamvis  regulam  exigeretur,  censendus  tum  esset  in  ordinem,  adde  etiam  si  placet  in  servitutem,  redigi;  sed  dum  sibi  ipsi  comparatur,  dum  in  se  ipso  consideratur,  quis  in  eo  dicet  irrogari  ei  iniuriam?  Atqui  ita  ad  examen  revocatur:  fateor;  sed  quo  suam  apud  nos  maiestatem  sanciri  voluit.  Nobis  abunde  esse  debet,  simul  atque  se  nobis  insinuat.  Verum,