41:30  Hic  adiungit  Daniel  edictum  regis,  quod  voluit  promulgari.  Et  hoc  edicto  testatus  est,  se  ita  commotum  fuisse  liberatione  Danielis,  ut  tribueret  deo  Israelis  summam  gloriam.  Interea  non  puto  hinc  probari  solidam  pietatem  regis,  quemadmodum  quidam  interpretes  hic  immodice  extollunt  regem  Darium,  ac  si  plane  resipuisset,  et  amplexus  fuisset  purum  cultum  praescriptum  in  lege  Mosis.  Nihil  tale  colligi  potest  ex  verbis  edicti:  et  res  ipsa  etiam  declarat,  nunquam  fuisse  purgatam  eius  ditionem  superstitionibus.  Passus  est  igitur  Darius  rex  subditos  suos  idolis  servire:  et  ipse  etiam  non  destitit  se  polluere  talibus  inquinamentis:  sed  voluit  locare  in  summo  gradu  deum  Israelis,  ac  si  posset  aquam  igni  miscere.  Et  de  hac  re  prius  dictum  fuit.  Nam  profani  homines  putant  se  defungi  erga  verum  Deum,  si  non  prorsus  eum  contemnant,  sed  assignent  ei  locum  aliquem:  praesertim  vero  ubi  praeferunt  ipsum  omnibus  idolis,  existimant  ita  satisfactum  esse  Deo.  Sed  hoc  nugatorium  est:  quia  nisi  aboleantur  omnes  superstitiones,  Deus  ius  suum  minime  obtinet:  non  patitur  enim  socios.  Ergo  locus  hic  non  demonstrat  nobis  veram  et  seriam  pietatem  regis  Darii:  sed  duntaxat  colligere  hoc  licet,  fuisse  commotum  miraculo,  ut  celebraret  passim  per  omnes  regiones  sibi  subditas  gloriam  et  nomen  dei  Israelis.  Denique  sicut  particularis  fuit  impulsus  regis  Darii,  ita  etiam  non  progressus  est  ultra  affectum  particularem:  nec  agnovit  omni  ex  parte  Dei  potentiam  et  bonitatem:  sed  arripuit  specimen  illud,  quod  obiectum  fuerat  eius  oculis.  Ergo  non  potuit  generaliter  deum  Israelis  cognoscere,  ut  se  addiceret  verae  et  sincerae  pietati:  sed,  quemadmodum  iam  dixi,  voluit  exstare  inter  alios  deos,  et  quidem  eminere,  sic  tamen  ut  non  solus  esset.  Atqui  Deus  repudiat  dimidium  hunc  cultum:  ideo  non  est  cur  tantopere  laudetur  rex  Darius.  Interea  tamen  exemplo  suo  damnabit  omnes  eos,  qui  hodie  se  profitentur  vel  catholicos  reges,  vel  christianos,  vel  protectores  fidei:  et  interea  non  modo  obruunt  veram  pietatem,  sed  etiam,  quantum  in  se  est,  labefactant  totum  Dei  cultum,  et  libenter  nomen  eius  exstinguerent  e  mundo,  exercent  tyrannidem  adversus  omnes  pios,  stabiliunt  sua  saevitia  impias  superstitiones.  Illis  idoneus  iudex  erit  Darius:  et  hoc  edictum  quod  recitat  Daniel,  sufficiet  ad  eos  omnes  damnandos.  Iam  dicit  scriptum  fuisse  edictum  omnibus  populis,  gentibus  et  linguis,  qui  habitabant  in  tota  terra.  Videmus  ut  Darius  non  tantum  vicinis  populis  voluerit  innotescere  Dei  potentiam,  sed  longe  et  late  studuerit  eam  promulgari.  Scripsit  ergo  non  tantum  per  Asiam,  et  Chaldaeam,  sed  usque  ad  Medos  et  Persas.  Quanquam  nunquam  dominatus  est  in  Perside:  sed  quoniam  gener  eum  adsciverat  in  societatem  imperii,  etiam  illic  valuit  eius  autoritas.  Et  hoc  intelligi  debet  per  totam  terram.  Neque