49:3
3
ARGUMENTUM.
severitate
consternavit:
redit
iam
ad
id
quod
proposuerat,
fide
nos
iustificari:
exponens
quae
sit
illa
fides,
et
qualiter
per
eam
nobis
acquiratur
Christi
iustitia.
His
subiicit
ad
finem
capitis
tertii
insigne
epiphonema,
ad
retundendam
humani
supercilii
ferociam,
ne
audeat
adversus
Dei
gratiam
se
efferre.
Et
ne
Iudaei
tantam
Dei
gratiam
in
gente
sua
concluderent,
eam
gentibus
quoque
obiter
vendicat.
Capite
quarto
ab
exemplo
argumentatur,
quod
illustre,
ideoque
cavillis
nequaquam
obnoxium,
proponit:
in
Abraham
scilicet,
qui
quum
sit
pater
fidelium,
instar
regulae
et
generalis
cuiusdam
exemplaris
esse
debet.
Illum
ergo
ubi
fide
iustificatum
esse
probavit,
nobis
eandem
esse
tenendam
viam
docet.
Atque
hic
inserit,
ex
contrariorum
comparatione
sequi,
operum
iustitiam
evanescere,
ubi
fidei
iustificationi
locus
datur.
Quod
Davidis
sententia
confirmat,
qui
quum
hominis
beatitudinem
in
Dei
misericordia
reponat,
operibus
hoc
adimit,
ne
beatum
hominem
reddant.
Tum
quod
ante
breviter
attigerat,
fusius
prosequitur,
nihil
esse
cur
Iudaei
prae
gentibus
se
attollant,
quibuscum
sit
ex
aequo
haec
illis
communis
felicitas,
quando
iustitiam
Abrahae
in
praeputio
contigisse
scriptura
narrat.
Quo
loco
nonnihil
per
occasionem
de
usu
circumcisionis
annectit.
Postea
subiicit,
sola
Dei
bonitate
niti
salutis
promissionem
:
quia,
si
in
legem
recumbat,
nec
quietem
allatura
sit
conscientiis
in
quibus
ipsam
oportet
stabiliri,
nec
ad
suum
complementum
unquam
perventura.
Proinde,
ut
firma
sit
ac
certa,
oportere
nos
in
ipsa
amplexanda
solam
Dei
veritatem
intueri,
non
nos
ipsos:
idque
imitatione
Abrahae,
qui
aversam
a
se
ipso
considerationem
in
Dei
potentiam
intendit.
In
fine
capitis,
quo
propius
exemplum
illud
adductum
applicet
ad
universalem
causam,
quae
sunt
utrinque
similia
comparat.
Quintum
caput
post
delibatum
iustitiae
fidei
fructum
et
effectum,
totum
fere
in
amplificationibus
absumitur,
ad
rem
melius
illustrandam.
Argumento
enim
a
maiori
ducto,
ostendit
quantum
iam
redempti
et
reconciliati
Deo,
exspectare
ab
eius
caritate
debeamus,
quae
tam
effusa
in
peccatores
ac
perditos
fuit,
ut
impertierit
nobis
unigenitum
atque
unice
dilectum
filium.
Postea
comparationes
habet
peccati
cum
gratuita
iustitia,
Christi
cum
Adam,
mortis
cum
vita,
legis
cum
gratia:
unde
constat
infinita
Dei
bonitate
mala
nostra,
quamvis
ingentia,
absorberi.
Sexto
capite
descendit
ad
sanctificationem,
quam
in
Christo
obtinemus.
Si
quidem
carni
proclive
est,
simul
ac
levem
gratiae
huius
gustum
usurpavit,
vitiis
ac
libidinibus
suis
placide
indulgere,
quasi
iam
defuncta
foret.
Paulus
vero
contra
hic
contendit,
non
posse
nos
iustitiam
in
Christo
percipere1
quin
simul
sanctificationem
apprehendamus.
Argumentatur
a
baptismo,
per
quem
in
Christi
participationem
|