45:3
3
ARGUMENTUM.
virtute
et
fructu,
qui
inde
ad
HOB
provenit,
fere
totus
est,
quum
illi
in
uno
capite
magis
insistant,
Christum
nostrum
illum
esse
Dei
filium,
qui
promissus
erat
mundo
redemptor.
Doctrinam
quidem
interserunt
de
Christi
officio,
ut
teneamus,
qualis
sit
eius
gratia,
et
quorsum
nobis
datus:
praecipue
tamen
quod
dixi
agunt,
impletum
esse
in
Christi
Iesu
persona
quod
Deus
ab
initio
pollicitus
fuerat.
Neque
enim
animus
illis
vel
consilium
fuit,
legem
ac
prophetas
scriptis
suis
abolere,
quemadmodum
fanatici
quidam
somniant,
supervacuum
nunc
esse
vetus
testamentum,
ex
quo
per
Christum
et
apostolos
patefacta
nobis
fuit
coelestis
sapientiae
veritas:
quin
potius
Christum
digito
monstrantes
ab
eo
petendum
admonent,
quidquid
in
lege
et
prophetis
illi
tribuitur.
Quare
tunc
demum
utilis
erit
et
fructuosa
evangelii
lectio,
si
eam
cum
vetustis
promissionibus
coniungere
discamus.
Quantum
ad
tres
evangelicae
historiae
scriptores
attinet,
quos
enarrandos
suscipio,
Matthaeus
satis
notus
est:
Marcum
putant
fuisse
familiarem
Petri
discipulum,
atque
etiam
quod
scripsit
evangelium
a
Petro
fuisse
ei
dictatum,
ut
amanuensis
modo
vel
scribae
operam
praestiterit.
Qua
de
re
non
est
anxie
nobis
laborandum,
quia
nostra
parvi
refert,
modo
teneamus
legitimum
ac
divinitus
ordinatum
esse
testem,
qui
nihil
nisi
praeeunte
dictanteque
spiritu
sancto
prodiderit.
Quod
tamen
dicit
Hieronymus,
ratione
prorsus
caret,
epitomen
esse
evangelii
a
Matthaeo
scripti.
Nam
neque
servatum
a
Matthaeo
ordinem
ubique
sequitur,
et
ab
ipso
statim
initio
dissimilis
est
quantum
ad
tractandi
rationem,
et
quaedam
refert
ab
altero
illo
omissa,
et
in
eiusdem
rei
narratione
interdum
prolixior
est.
Mihi
certe
magis
probabile
est,
et
ex
re
etiam
ipsa
coniicere
licet,
nunquam
librum
Matthaei
fuisse
ab
eo
inspectum,
quum
ipse
suum
scriberet:
tantum
abest,
ut
in
compendium
ex
professo
redigere
voluerit.
Idem
et
de
Luca
iudicium
facio:
nam
quae
in
tribus
ipsis
apparet
diversitas,
eam
non
dicemus
data
opera
fuisse
affectatam,
sed
quum
singulis
propositum
esset
bona
fide
mandare
litteris,
quod
certum
compertum
que
habebant,
rationem
quisque
te*
nuit,
quam
optimam
fore
censebat.
Quemadmodum
autem
id
non
fortuito
contigit,
sed
moderante
Dei
providentia,
ita
spiritus
sanctus
in
diversa
scribendi
forma
mirabilem
illis
consensum
suggessit,
qui
solus
fere
ad
fidem
illis
adstruendam
sufficeret,
si
non
|